"Het meest ontwapenende jongensverhaal sinds Close?"

Met die woorden nam Rob Gijbels contact met me op. Niet veel later lag het verhaal van Benjamin en Kasper in mijn brievenbus. Eerst en vooral: bedankt om me een exemplaar op te sturen – ik heb het met veel plezier gelezen. Maar nog belangrijker: bedankt om het verhaal van deze twee jongens met de wereld te delen.

Benjamin en Kasper groeien op in de jaren zeventig, een tijdperk dat je als lezer bijna kan ruiken en voelen. Wat hen verbindt, is meer dan vriendschap – het is een diepe, tedere band die zich langzaam maar intens ontvouwt. Vanuit het perspectief van Benjamin word je meegenomen in een wereld vol verwondering, verwarring en herkenbare onzekerheden. De twee worden onafscheidelijk, iets wat ook in hun omgeving niet onopgemerkt blijft.

Wat me vooral trof, is hoe subtiel het boek maatschappelijke thema’s verweeft in het verhaal, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Ondanks dat het zich afspeelt in de jaren 70, zijn de echo’s van vandaag voelbaar – pesterijen, onbegrip, maar ook de zoektocht naar jezelf en de ander.

Benjamin is een innemende verteller, en ook de nevenpersonages zijn met zorg en warmte neergezet. Hun onderlinge interacties geven het boek een gloed die lang blijft hangen.

Ik geef eerlijk toe: het forse formaat van het boek deed me in eerste instantie twijfelen. Maar die twijfel verdween al snel. Het verhaal grijpt je, en laat je niet meer los.

Kortom: geef dit boek een kans. Het is ontroerend, herkenbaar en bij momenten hartverscheurend mooi.