De Spanningen tussen Persoonlijke en Professionele Werelden

Allereerst bedankt aan Jacqueline Zirkzee voor het toesturen van een exemplaar van Salomon. Zoals beloofd deel ik hierbij mijn eerlijke review!

Het boek draait om een naamloos hoofdpersonage, haar dochter Juno, haar ex-man Jason, vriendin Sybil en haar ouders. Ze werkt bij SALOMON, een overheidsorgaan dat toezicht houdt op de jeugdzorg met als doel het beste voor kinderen te waarborgen.

Het verhaal is duidelijk opgedeeld in twee delen:

Het eerste deel schetst een periode waarin alles goed gaat voor het hoofdpersonage.
In het tweede deel begint haar wereld langzaam uit elkaar te vallen.
Hoewel de opbouw duidelijk is, vond ik het eerste deel lastig om door te komen. Het ontbreken van een naam voor het hoofdpersonage maakte dialogen soms verwarrend en gaf een afstandelijk gevoel. Daarnaast leek er in dit deel een impliciete aversie te zijn tegenover mannen, zowel vanuit het hoofdpersonage als vanuit het overheidsorgaan SALOMON.

De tweede helft las een stuk prettiger. Hier verschuift de focus naar het persoonlijke leven van het hoofdpersonage en minder naar de werking van SALOMON. Deze switch werkte goed; de achtergrond over de organisatie was nodig, maar het persoonlijke aspect maakte het verhaal sterker.

Een opvallend element is de uitwerking van de relaties tussen het hoofdpersonage en de mensen om haar heen. Toch bleef ik moeite hebben met het hoofdpersonage zelf; ik kon geen sympathie voor haar opbrengen, iets wat door het hele boek heen niet veranderde. Misschien was dit een bewuste keuze van Zirkzee, maar dat laat ik in het midden.

Conclusie: Salomon is een boek dat traag op gang komt, maar naar het einde toe beter wordt. Het naamloze hoofdpersonage en haar complexe karakter maken het verhaal uitdagend, terwijl de sterk uitgewerkte relaties en de verschuiving van focus het boek uiteindelijk aangenamer maken. De kracht van dit boek ligt vooral in het netwerk van het hoofdpersonage, niet in de werking van SALOMON.