Misschien verlang ik naar mannelijke vampieren

Het boek 'Dorst' wilde ik juist lezen, omdat het net even anders was dan wat ik al eerder heb gelezen. Juist vanwege het feit dat het een roman was, een vertaald werk (ook weer eens wat anders) en daar bovenop zou het ook nog eens een feministische roman zijn. Misschien is dat net even anders niet helemaal waar ik voor val, maar er zitten zeker bijzondere elementen in. Het is interessant dat er twee verhaallijnen door het boek lopen en dat je daar aan het begin al mee geconfronteerd wordt, om vervolgens pas over de helft weer iets terug te lezen over de andere verhaallijn. Dat zorgt wel voor spanning. Het hoofdpersonage blijft aan het begin van haar vampierleven, wat mij betreft, iets te veel hangen in het 'niemand weet hoe het is om mij te zijn' en 'wat heb ik een ondraaglijke dorst', waardoor ik de dame in kwestie vooral zag als slachtoffer waar ik geen medeleven voor ging voelen. Dat heeft niets te maken met dat ze een vampier is, maar omdat je een soort afstand van haar blijft houden als lezer. Pas in de tweede helft, als je het leest vanuit de andere dame die haar op de begraafplaats ontmoet, ga je haar anders zien. Je ziet de angst in haar ogen, je herkent verlangen, het wordt mysterieus en boeiend. Dat personage geloof ik meteen. Ik heb het tweede gedeelte van het boek heel snel uitgelezen, waar ik mij in het begin niet echt er toe kon zetten om het boek verder te lezen. Misschien had ik iets meer verwacht van de rol van het feminisme, het verlangen en de seks die vooral in andere recensies op het boek zelf worden genoemd. Misschien verlang ik wel gewoon naar mannelijke vampieren die vaak harder worden neergezet, maar ook als krachtige personages. Dat zegt waarschijnlijk meer over mij dan over het boek, maar toch... Ik vond het tweede gedeelte wel heel mooi geschreven. Het was als het ware of ik zelf langzaam afscheid nam van mijn eigen moeder. Dat was zo realistisch omschrijven dat ik soms met een brok in mijn keel zat te lezen.