Bloedstollend

Ongelooflijk knap dat Juultje van den Nieuwenhof in een boek met nog geen honderd bladzijden zo’n compleet verhaal weet neer te zetten. En wat voor een verhaal! De eerste bladzijden zijn ronduit schokkend te noemen. Bij de zinsnede ‘Er komt rook van het lichaam af, alsof het een biefstuk is die net van de barbecue komt’ liepen de rillingen haast letterlijk over mijn rug. Daarna werd ik volledig in het verhaal gezogen. Robin, Elin en Appie kwamen tot leven alsof het leerlingen waren in mijn eigen klas. Ook de beschrijving van de rapportvergadering met de typeringen van de verschillende docenten was zeer levensecht en herkenbaar.
Het wordt voor mij als lezer al snel duidelijk dat er met Robin heel wat meer aan de hand is dan zo op het oog zichtbaar is.
‘Ik werp een snelle blik op de felgroene softcover van mijn iPhone en begin weer met de telefoon tegen het tafeltje te tikken. Een, twee, drie, vier. Ik focus me op het zachte geluid, misschien dat ik het nét haal tot twaalf voor mijn mentor weer een nieuwe vraag stelt. Ik kan niet sneller tikken of tellen, want dan is het niet goed. Acht, negen, tien, elf ….’
Het blijft niet bij dwangmatige handelingen alleen. Dat zijn mentor wil dat hij met het Zorgadviesteam gaat praten, maakt Robin woest. Hij oogt kalm, maar binnenin hem stormt het. ‘Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en zak een beetje onderuit op de houten stoel in het lokaal. Ik weet dat ik enorm brutaal en ongeïnteresseerd overkom, maar dat interesseert me niks. Je kunt je mobiel ook tegen haar hoofd kapotslaan. Of je pakt die pen waar ze de hele tijd zo irritant mee zit te spelen en ramt die in haar oog. ‘
Zijn beste vriend Appie is zich van geen kwaad bewust, maar Robins vriendin Elin begint zich eveneens zorgen te maken. Waarom mogen ze nooit bij Robin thuiskomen? En hoe zit het eigenlijk met zijn oudere broer Tom, door Robin liefkozend Tofu genoemd? Langzaam bouwt de spanning zich op. Je voelt dat er iets verschrikkelijks te gebeuren staat en kunt alleen maar hopen dat je ergste vermoedens niet bewaarheid worden.
Ctrl-A houdt je in zijn greep en laat je pas los als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen. Het is een boek dat absoluut een aanrader is voor lezers die terugschrikken voor dikkere boeken. Met deze reeks kan Kluitman talloze jongeren die niets zien in het verplicht lezen van boeken over de streep trekken en ze laten ervaren wat leesplezier nu echt is. Maar ook voor de meer doorgewinterde lezers is dit boek alleszins de moeite waard. Juultje van den Nieuwenhof bewijst ten volle dat je geen honderden bladzijden nodig hebt om een bloedstollende thriller te schrijven die je niet snel zult vergeten.