'Geamputeerd'

55 To live is to feel pain, he told himself, and to live in fear of pain is to refuse to live.

55 He thinks of mothers and fathers mourning their dead children, children mourning their dead parents, women mourning their dead husbands, men mourning their dead wives and how closely their suffering resembles the aftereffects of an amputation, for the missing leg or arm was once attached to a living body, and the missing person was once attached to another living person, and if you are the one who lives on, you will discover that the amputated part of you, the phantom part of you, can still be a source of profound, unholy pain.

Dit denkt de 70-jarige Seymour Baumgartner, schrijver en hoogleraar in Princeton. Zijn vrouw Anna, dichter en vertaalster, stierf 10 jaar geleden. Een verhaal vol herinneringen. Een droom. En een nieuw begin.

Dit de laatste roman van Paul Auster (1947-2024). Ik las ergens in een interview dat toeval een belangrijk thema is in zijn boeken. En dat is ook hier het geval. De sterke opening is een opeenstapeling van toevalligheden. Op het geestige af. Een mooi einde ook. En inderdaad ook daar speelt toeval een rol. Het lijkt of Auster wil zeggen het hele leven is toeval. En ik denk dat zelf ook wel eens… Er is een wat minder gedeelte in het boek waar in vogelvlucht de familiegeschiedenis van de ouders van beide kanten wordt geschetst. Genoeg stof voor een opzichzelfstaand verhaal. Maar ik vrees dat hij daar de tijd niet meer voor had. 3,5*