Blauwe maandagen

13 Mijn moeder zei altijd: ‘Wij hebben geen rijke vrienden, ze hebben gewoon op het juiste moment een huis gekocht.’

Dat is de Grunbergiaanse openingszin van deze openhartige autobiografisch roman. Dit debuut deed me al vrij snel denken aan Blauwe maandagen van Grunberg. Dus aardig toen ik aan het eind het volgende las:

188 In de eerste klas kreeg ik een bijzondere goede vriend: Chiel. Hij was Arnon en ik was Rosie, snap je? Arnon en Rosie zijn de meest prominente figuren in Blauwe maandagen, en zij praten de hele tijd over seks terwijl ze over de Apollolaan slenteren. Dat deden Chiel en ik ook: slenteren over de Apollolaan, en een beetje voelen aan elkaars geslachtsdelen. Dat is het leuke van dertien zijn: je hoeft dan nog niet echt iets met die geslachtsdelen. Je kunt gewoon een beetje voelen, en dan ga je weer naar huis.

Heel jong, fris, rebels en openhartig. Ook over seksualiteit. Heel geestig ook:

89 Helemaal nooit heb ik hem aangesproken op al zijn wandaden. Dat komt doordat ik uit een heel specifiek soort hout gesneden ben: fineerhout van IKEA – het laagste en meest laffe soort.
Maar de stijl (snap je?) en humor werkte op een gegeven moment ook wat vermoeiend. De laatste 25 pagina’s waren echter dermate goed zodat ik toch uitkom op 4 sterren.

Ik was het al langer van plan maar nu ga ik Blauwe maandagen uit 1994 binnenkort herlezen. Dat boek heeft overigens ook een sterkte openingszin!