Lezersrecensie
Pendant van Godenslaap
83 Ik vrees de ouderdom, die allang niet meer voor de deur staat. Hij heeft zichzelf ingelaten, in de hal zijn bagage naast zich neergezet. Hij blikt om zich heen, vergenoegd, en wrijft zich in de handen. Vroeg of laat komt hij naar boven en staan we oog in oog.
Wat zal hij dan zeggen: ‘Eindelijk, dierbare vriend, hier zijn we weer?’
In WOI is Edgard Demont namelijk ternauwernood aan de dood ontsnapt. In dit boek blikt hij op hoge leeftijd terug op zijn (liefdes)leven. Dat doet hij in de vorm van een brief die is gericht aan zijn minnaar Matthew, de vrouw van zijn zus Helena, en bestrijkt vooral de tijd vanaf het moment dat hij in het veldhospitaal ligt tot het einde van WOII. Als zijn moeder hem komt opzoeken in het hospitaal lezen we:
35 Ik sloeg haar gade in haar hulpeloosheid, de mij opeens zo naar de keel grijpende hulpeloosheid van deze vrouw, dat baken van gestrengheid, uitroeptekens, baleinen en masochistische zelfdiscipline, aan wier monumentale zwaartekracht ik me heb moeten ontrukken.
Ze keek op me neer, met ogen glazig van traanvocht, als of voor haar deze hele oorlog niet zozeer de helse machinerie was die me bijna had vermalen, als wel een tweede baarmoeder die haar kind voor zich had opgeëist, het opnieuw had uitgebroed en als een vreemde op de wereld gezet.
De spiegelingen is de pendant van het bekroonde Godenslaap. Als je dat nog niet hebt gelezen raad ik aan om daarmee te beginnen. In dat boek blikt zijn zus Helena terug op haar leven. Daar uit zij overigens al het vermoeden dat haar man iets heeft met haar broer. Ook Godenslaap kenmerkt zich door poëtisch proza maar er zat meer verhaal in. Ook toen schreef ik over de stijl: overdaad schaadt. En dat heb ik ook met dit boek. Het is daardoor een lange zit. Maar af en toe wel prachtig. Bijvoorbeeld als hij schrijft over zijn tienerjaren lezen we de frustratie van een jonge homoseksueel:
56 Er is geen hoop, ik weet niet wat of wie ik ben in dit leven. Ik weet alleen dat het leven me nooit zal passen, nooit als gegoten zal zitten.
Wat zal hij dan zeggen: ‘Eindelijk, dierbare vriend, hier zijn we weer?’
In WOI is Edgard Demont namelijk ternauwernood aan de dood ontsnapt. In dit boek blikt hij op hoge leeftijd terug op zijn (liefdes)leven. Dat doet hij in de vorm van een brief die is gericht aan zijn minnaar Matthew, de vrouw van zijn zus Helena, en bestrijkt vooral de tijd vanaf het moment dat hij in het veldhospitaal ligt tot het einde van WOII. Als zijn moeder hem komt opzoeken in het hospitaal lezen we:
35 Ik sloeg haar gade in haar hulpeloosheid, de mij opeens zo naar de keel grijpende hulpeloosheid van deze vrouw, dat baken van gestrengheid, uitroeptekens, baleinen en masochistische zelfdiscipline, aan wier monumentale zwaartekracht ik me heb moeten ontrukken.
Ze keek op me neer, met ogen glazig van traanvocht, als of voor haar deze hele oorlog niet zozeer de helse machinerie was die me bijna had vermalen, als wel een tweede baarmoeder die haar kind voor zich had opgeëist, het opnieuw had uitgebroed en als een vreemde op de wereld gezet.
De spiegelingen is de pendant van het bekroonde Godenslaap. Als je dat nog niet hebt gelezen raad ik aan om daarmee te beginnen. In dat boek blikt zijn zus Helena terug op haar leven. Daar uit zij overigens al het vermoeden dat haar man iets heeft met haar broer. Ook Godenslaap kenmerkt zich door poëtisch proza maar er zat meer verhaal in. Ook toen schreef ik over de stijl: overdaad schaadt. En dat heb ik ook met dit boek. Het is daardoor een lange zit. Maar af en toe wel prachtig. Bijvoorbeeld als hij schrijft over zijn tienerjaren lezen we de frustratie van een jonge homoseksueel:
56 Er is geen hoop, ik weet niet wat of wie ik ben in dit leven. Ik weet alleen dat het leven me nooit zal passen, nooit als gegoten zal zitten.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bampie
Gesponsord
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
