Elizabeth behoort niet tot de vleesetende mens

Het lezen van De oude vrouw en de katten was mijn eerste kennismaking met de schrijfster Elizabeth Costello (het alter ego van Coetzee?). Dat smaakte naar meer. Deze bundel bevat zes verhalen. Waarvan ik er drie erg goed vond: Realisme, Het probleem van het kwaad (een Ian McEwan-achtig plot) en het Kafkaëske Aan de poort). In de Nederlandse vertaling (de bieb had het origineel helaas niet) ontbreken twee verhalen die eerder zijn uitgegeven door uitgeverij Ambo onder de titel Dierenleed. De titels zijn:

The lives of animals: The philosophers and the animals en Lives of animals: The poets and the animals.

Elizabeth behoort niet tot de vleesetende mens, dat was me al duidelijk geworden bij de eerste kennismaking met haar. Ik moet nog regelmatig denken aan een ideetje van haar: een glazen abattoir in het midden van het dorp.

Ik dacht even waar blijft toch die steeds maar terugkerende hond in de boeken van Coetzee. Maar gelukkig aan het eind was ie er toch!

“Aan de voet van de poort ligt languit een hond die de doorgang verspert, een oude dog met een leeuwkleurige vacht vol littekens van ontelbare verminkingen. Zijn ogen zijn dicht, hij rust uit, doet een dutje. Achter hem is alleen maar een woestijn van zand en steen, tot in het oneindige. Het is haar eerste visioen sinds lange tijd, en ze vertrouwt het niet, vooral niet het anagram GOD-DOG. ‘Te literair,’ denkt ze opnieuw. Vervloekt zij de literatuur!”