Familieband

De verteller kijkt terug op het leven van overgrootvader en overgrootmoeder, opa en oma en vader en moeder. En stiefmoeder. De afwisseling in tijd en vertelperspectief maakte het soms lastig te volgen. Ook kiest de schrijver ervoor om voor zijn familieleden geen namen te geven. Dan krijg je bijvoorbeeld een scene waarbij je leest dat overgrootvader opa troost. Bijzonder. Het geeft vooral de familieband aan door de tijd heen zou je kunnen zeggen.

Met name de gedeeltes die worden verteld door de ogen van het 7-jarige kind zijn prachtig. Zijn belevingswereld. Maar ook zijn verbeelding. Allerlei voorwerpen krijgen menselijke eigenschappen. Straten, bestek, een sofa, de Trabant van zijn vader. Maar ook zijn tinnen soldaatjes:

“Ik kijk aandachtig naar de tinnen soldaatjes, eerst naar elk afzonderlijk, dan naar de hele troep. Er gebeurt niets. Wat papa en Björgvin zeggen en de liedjes van die ene Elvis dringen door de halfopen deur naar binnen. Ik sta op, doe de deur dicht, loop weer naar mijn bureautje en ga zitten. Het eerste tinnen soldaatje stapt naar voren en meld zich.”