Psychiatrie eind 19e eeuw

2,5 ster. Een redelijk begin, een broodnodige en verrassende plotwending (ik moest denken aan When Nietsche wept van Irving Yalom) halverwege en een redelijk slot. Maar met 609 pagina’s is dit boek echt veel te lang. Het leven van de twee hoofdpersonen, de Engelsman Thomas Midwinter en de Fransman Jacques Rebière, verloopt bovendien vaak wel erg gemakkelijk. En als er eindelijk echt iets gebeurt dan kabbelt het al vrij snel weer voort. Uitstapjes naar Amerika en Afrika maar ook het hoofdstuk waar de zoon van Jacques meevecht in WO1 voelden als overbodig. En het allerergste… terwijl ik het lees dacht ik vaak: het is allemaal verzonnen. Kortom het raakte me niet echt.

Centraal thema in het boek is de stand van de psychiatrie en neurologie eind 19e en begin 20e eeuw. Maar de soms pagina lange colleges konden me niet boeien en zijn ook niet makkelijk te volgen. Veel namen van personen die op dit vlak ook in werkelijkheid iets hebben betekend maar die bij het grote publiek niet bekend zijn. Het kwam op mij over als koketteren met research.

Het is een verhaal in de stijl van Jan Guillou, maar dan veel minder.