Over groepsgedrag en vriendschap

Einar, enig kind van rijke ouders, en Hamid, in Afghanistan geboren en naar Nederland gevlucht met zijn moeder en zusje. Allebei een jaar of 14. Over groepsgedrag en pesten. En over vriendschap. In korte alternerende hoofdstukken worden gebeurtenissen verteld vanuit het perspectief van Einar en Hamid. Het is een verhaal dat lekker wegleest. Qua stijl niet bijzonder maar wel een verhaal waarvan je nieuwsgierig bent hoe het afloopt. Een verhaal met een boodschap. Typisch Young Adult zou ik zeggen.

Ik stoorde me wel aan de gezinssituatie van Einar. Ongeloofwaardig en voor het hoofdplot ook niet echt nodig.

Opmerkelijk citaat:

73 Hij gooit zijn armen omhoog, werpt zijn hoofd naar achteren en zingt met de stem van David Bowie: ‘Don’t sacrifice yourself.’ Zijn stem schettert tegen de houten wanden. Door de kieren valt licht dat strepen tekent op zijn stampende benen. Surprise yourself, don’t sacrifice yourself.’

Ik weet niet of het logisch is dat een 14-jarige begin jaren nul (het is niet duidelijk wanneer het verhaal zich afspeelt, maar Einar heeft een mobiele telefoon en zijn moeder sms’t nog) dit nummer van Tin Machine uit 1989 zingt. Bijzonder is het wel. En leuk voor Bowie-fans.