Een dijk van een psychologische thriller

Angela Marsons (Engeland, 1968) heeft inmiddels 18 boeken geschreven in de serie rond de eigengereide detective Kim Stone. In Nederland worden in hoog tempo de vertalingen uitgebracht. Zo verwachten we in juli al het zevende deel, Vermoorde onschuld. Dit is de recensie van Bloedlijn, het vijfde boek in de reeks, vertaald door Textcase.

In Bloedlijn worden Kim en haar teamleden geconfronteerd met een aantal ogenschijnlijk op zichzelf staande moorden. Er lijkt geen enkel verband te bestaan tussen de slachtoffers, anders dan de modus operandi. Om dit te achterhalen wordt Kim gedwongen om buiten de welbekende box te denken. Zo blijft het voor de detective (en voor de lezer) lang onduidelijk in welke hoek de moordenaar gezocht dient te worden. Alsof dit nog niet pittig genoeg is, besluit haar oude vijand -dokter Alexandra Thorne- dat het tijd is om openstaande rekeningen te vereffenen. Dat zij zich in een zwaar bewaakte gevangenis bevindt, lijkt hierbij geen enkel bezwaar te zijn. Door het vernuftig psychologische spel dat zich vervolgens ontvouwt, wordt Kim gedwongen haar demonen uit het verleden andermaal onder ogen te zien.

Zoals vaak in de boeken van Marsons, begint ook Bloedlijn met een fijne cliffhanger waardoor je gelijk verder wilt lezen. Haar actieve schrijfstijl die zich kenmerkt door de relatief korte zinnen en hoofdstukken, geschreven in toegankelijk, zij het behoorlijk direct taalgebruik, zorgt ervoor dat je soepel door het verhaal glijdt. Hierbij wisselt de auteur beschrijvende alinea’s af met dynamische dialogen, gelardeerd met precies de juiste hoeveelheid humor:

‘Hoewel ze hem niet hoorde, voelde Kim dat er iemand naast haar was komen staan. ‘Ga je gang Keats, wat weet je?’ zei ze.
‘Ik durf met stelligheid te beweren dat ze dood is’.
Kim trok een wenkbrauw op.
‘Wist je dat lang geleden, toen de wetenschap nog in zijn kinderschoenen stond er heel interessante methoden waren om te zien of er sprake was van een overlijden?’
Kim wachtte af.
‘Enkele voorbeelden ervan waren het trekken aan tong en tepels, het inblazen van tabaksrook en het inbrengen van gloeiendhete staven in verschillende lichaamsopeningen’.
‘Dat is niet best als je toevallig een vaste slaper bent’, merkte Kim op.

Naast Stone leren we in dit deel ook de andere leden van het rechercheteam beter kennen. Vooral de relaties tussen de teamleden krijgen de nodige aandacht, evenals de haat-liefde verhouding tussen Kim en haar baas, commissaris Woody. Buiten deze verdieping blijven de overige personages vrij vlak, maar de auteur geeft hen voldoende vorm om geloofwaardig te blijven. Personages die eerder in boeken van Marsons voorkomen worden netjes door de auteur geïntroduceerd door middel van korte flashbacks zodat hun rol volkomen duidelijk is. Dit is overigens ook de reden waarom de boeken uit deze serie prima als standalone gelezen kunnen worden.

Buiten de twee belangrijkste verhaallijnen die beiden het thema wraak uitdragen, introduceert Marsons een aantal kleinere plotwendingen. Kleiner, maar daarom niet minder belangrijk aangezien zij de nodige verdieping bieden. De schrijver gebruikt hierbij grotendeels de alwetende verteller in een wisselend vertelperspectief; het voordeel hiervan is dat de lezer relatief veel informatie kan verzamelen. De uitzondering hierop zijn de korte dagboekfragmenten die vanuit de ik-persoon worden verteld. Omdat de lezer vrij lang in het ongewisse wordt gelaten wie er verantwoordelijk is voor deze ontboezemingen, weet de auteur andermaal op een subtiele manier de spanning te verhogen.

Naarmate het eind van het boek in zicht komt, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats al weet Marsons toch nog voor een verrassing te zorgen. Alle losse eindjes worden keurig afgewerkt, al is dat in een ietwat verhoogd tempo. Dat maakt dat de ontknoping toch enigszins gelikt aanvoelt aangezien er erg weinig aan de verbeelding wordt overgelaten. Aan de andere kant zal deze climax bij veel lezers in goede aarde vallen, want met Bloedlijn levert Angela Marsons -anders dan de andere delen uit deze serie waarbij een sterke maag vereist is- een dijk van een psychologische thriller af. En dat doet ze gewoon heel knap.