Slappe, afgeraffelde plot

Steph Mullin en Nicole Mabry werken allebei achter de schermen in de televisiewereld. Ze ontmoetten elkaar in 2012 en ontdekten elkaars passie voor schrijven en true crime. De stamboom, vertaald door  Ingrid Zweedijk, is hun eerste gezamenlijke thriller.

Liz Catalano deelt samen met haar nicht Andie een appartement in New York. Voor haar 27e verjaardag heeft ze van Andie een DNA-test gekregen om haar Italiaanse afkomst in kaart te brengen. De testresultaten zorgen echter voor een shock wanneer hieruit blijkt dat Liz geadopteerd is. Boos en verdrietig over het feit dat haar ouders dit al die tijd voor haar verborgen hebben gehouden, besluit Liz op zoek te gaan naar haar biologische familie. Tijdens de daarop volgende zoektocht blijkt dat Liz familie is van een seriemoordenaar, de zogenaamde Tri-State Killer, die tot op dat moment de dood van maar liefst 23 jonge vrouwen op zijn geweten heeft. Ondanks dit lugubere feit besluit Liz uit te zoeken wie van de overgebleven mannen uit haar biologische familie hiervoor in aanmerking komt.

Als het gegeven dat een jonge vrouw in haar eentje op jacht gaat naar een seriemoordenaar al niet ongeloofwaardig genoeg is, krab je je als lezer toch echt even achter de oren als je tijdens één van de inkijkjes bij de slachtoffers merkt dat het slachtoffer zich vooral druk maakt over -jawel- kleding:

‘Casey had maanden geaasd op die rok van Hot Topics voor ze genoeg geld had gespaard om hem te kopen. Ze was van plan geweest hem te dragen op de grote bijeenkomst volgende week om indruk te maken op Luke, een man op wie ze smoorverliefd was. (…), wist Nancy dat Casey waarschijnlijk kapot was van de vlek op haar gloednieuwe outfit.’

Hierdoor krijg je als lezer een toch enigszins angstig voorgevoel terecht te zijn gekomen in chicklit in plaats van een thriller. Dat is dan ook het enige angstige moment van De stamboom. Helaas is deze thriller doorspekt met dit soort trivialiteiten en gaan de schrijvers nergens de diepte in. Liz blijft praktisch het gehele boek hangen in haar 'ik ben voorgelogen dus ik ben boos'-modus. Haar omgeving (vriendin, FBI en ouders) zeggen haar vooral voorzichtig te zijn, maar daar blijft het bij. De enige persoon die een ontwikkeling doormaakt is Liz’ oudoom Cris, waardoor de lezer vooral enige sympathie weet op te brengen voor hem.

Ondanks het feit dat de schrijfsters aangeven het boek te hebben gebaseerd op hun passie voor true crime, wordt het verhaal geen moment spannend, zelfs niet tijdens de vele inkijkjes die je als lezer krijgt bij de ontvoeringen die vanuit een ander vertelperspectief worden geschreven. De conclusie is dan ook helaas dat De stamboom bestaat uit een grote dosis ongeloofwaardigheid met een slappe, afgeraffelde plot in een saus van spelfouten.

Jammer, want met een teaser als ‘wat als je erachter komt dat je familie van een seriemoordenaar bent’, en een vergelijking van het auteursduo met Daniel Cole en Mo Hayder, word je als lezer echt op het verkeerde been gezet. De enige reden waarom De stamboom nog iets langer zou kunnen blijven hangen, is de epiloog, al doet deze vermoeden dat er een vervolg aan zou kunnen komen. De vraag blijft echter of dit wenselijk is.