Verrassende who-dunnit die de tand des tijds met vlag en wimpel doorstaat

Het icoon Christie (1890-1976) schreef maar liefst 80 detectives, ruim 200 korte verhalen, 19 toneelstukken en 6 romans onder het pseudoniem Mary Westmacott. Met ruim 3,2 miljard verkochte boeken wereldwijd is ze de bestverkopende auteur aller tijden. Uitgeverij Rainbow brengt haar detectives opnieuw in een mooie, hardcover serie uit (inclusief leeslint) waarbij ze -inmiddels traditiegetrouw- een geweldige #christiechallenge in het leven roepen. Hierbij bundelen de lezers hun krachten om de dader te vinden.

In Het kromme huis maken we kennis met de familie Leonides. Zij wonen samen in een groot maar lichtelijk vervallen huis in een rijke Londense buitenwijk. Als het hoofd van de familie, Aristide Leonides, plotseling komt te overlijden blijkt hij geen natuurlijke dood te zijn gestorven. Alle vingers wijzen naar zijn jonge echtgenote, maar als puntje bij paaltje komt, heeft ieder lid van de familie zo zijn of haar eigen beweegreden de oude man een handje te helpen om te gaan hemelen. De kleindochter van Aristide, Sophia, vraagt haar verloofde, Charles Hayward, om de familie te observeren en op deze wijze de moordenaar te ontmaskeren. Als de tijd vordert doet Charles echter een verschrikkelijke ontdekking.

De eerste uitgave van dit boek dateert uit 1949 en dat is qua taalgebruik vooral in de aanspreekvorm te merken. Er wordt niet lukraak getutoyeerd maar er is nog sprake van respect. Dat een verhaal dat ruim driekwart eeuw oud is, anno nu toegankelijk is voor jong en oud en waarbij de tijdgeest niet uit het oog is verloren, behoeft zeker een compliment aan J.A.W. Hartong-De Roode die verantwoordelijk was voor de Nederlandse vertaling.

Waar Agatha Christie in excelleert en waardoor haar boeken zo herkenbaar zijn, is het beschrijven van de setting en het spot-on weergeven van de sfeer in een verhaal. Je vóelt de beklemming, de afgunst, de angst en de boosheid bij de diverse personages en je ziet in dit geval zonder aarzeling alle kamers in Het kromme huis voor je. Je trekt het boek als het ware aan als een goed zittend maatpak.

Daarnaast besteedt de auteur de nodige aandacht aan de personages, zowel qua uiterlijk als qua uitspraken en gedragingen. Omdat de observaties door de ogen van Charles Hayward plaatsvinden en en we ook zijn gedachten leren kennen, zijn deze per definitie subjectief. Doordat alles om de personages en hun beweegredenen draait, is dit geen boek met heel veel actie wat resulteert in een langgerekte spanningsboog. En daar moet je van houden.

Bij het lezen van een Christie weet je dat je altijd op het verkeerde been wordt gezet. En passant gemaakte opmerkingen en op het oog oninteressante details blijken uiteindelijk van cruciaal belang te zijn voor de oplossing. Ga daarbij uit van de meest onwaarschijnlijke dader en je komt een heel eind in de buurt van de -meestal- verrassende moordenaar. Eenvoudig is dit echter niet, wat gelijk de kwaliteit van een Agatha Christie weergeeft. Zo ook bij Het kromme huis. Ondanks het feit dat het wat lang duurt voordat er enige actie is, volgen de gebeurtenissen elkaar in een rap tempo op als dit dan eindelijk wél het geval is. Voor je het weet is het boek uit en zijn al je vragen beantwoord. Die hard Christiefans zullen smullen van deze psychologische whodunnit, ook al is dit zonder de eigengereide Poirot of aandoenlijke Miss Marple.