Lezersrecensie
Ex-vrouw in de jaren ‘20
Patricia en Peter zijn getrouwd. Hij treft zo nu en dan een vrouw met wie hij de nacht doorbrengt. Wanneer Patricia dat doet met een vriend van hem is Peter hevig ontstemd. Hij vertrouwt haar niet meer en stuurt aan op een scheiding, uiteraard wel nadat hij een andere vrouw heeft ontmoet. In dit boek vertelt Patricia over haar scheiding en de verwerking daarvan in de jaren erna. Thema’s worden niet geschuwd in dit boek en hoewel het soms heftige thema’s zijn, is het boek op een luchtige toon geschreven.
Ursula Parrot schreef dit boek in 1929, op basis van haar eigen scheiding. Er werd nog heel anders naar vrouwen gekeken; vrouwen met een eigen carrière was iets dat niet veel voorkwam. Maar al lezende zijn de overeenkomsten met de visie op vrouwen tussen toen en nu niet eens zo verschillend. Dat maakt dit bijna 100 jarige boek actueel. Omdat het boek vanuit Patricia geschreven is, leest het boek alsof het verhaal vertelt wordt door Patricia aan de lezer. Het boek geeft een inkijkje in het leven van de mondaine New Yorker 100 jaar geleden.
Ursula Parrot was redactrice bij een damesblad. Ze was daarin zeer succesvol. Het is erg leuk om, als het boek uitgelezen is, het nawoord te lezen, dat in 1988 geschreven is door Marc Parrot, haar zoon. Dit nawoord geeft een heel mooi beeld van de schrijfster.
Ursula Parrot schreef dit boek in 1929, op basis van haar eigen scheiding. Er werd nog heel anders naar vrouwen gekeken; vrouwen met een eigen carrière was iets dat niet veel voorkwam. Maar al lezende zijn de overeenkomsten met de visie op vrouwen tussen toen en nu niet eens zo verschillend. Dat maakt dit bijna 100 jarige boek actueel. Omdat het boek vanuit Patricia geschreven is, leest het boek alsof het verhaal vertelt wordt door Patricia aan de lezer. Het boek geeft een inkijkje in het leven van de mondaine New Yorker 100 jaar geleden.
Ursula Parrot was redactrice bij een damesblad. Ze was daarin zeer succesvol. Het is erg leuk om, als het boek uitgelezen is, het nawoord te lezen, dat in 1988 geschreven is door Marc Parrot, haar zoon. Dit nawoord geeft een heel mooi beeld van de schrijfster.
1
Reageer op deze recensie