Hoofdpersonen komen tot leven

In "Wintertijd" lieten Faber en Pedersen ons kennis maken met, onder anderen, Juncker en Signe. Een prettige kennismaking. De twee hoofdfiguren veranderden al snel in (vage) kennissen, mensen van vlees en bloed. In het boek werd een kijkje gegeven in het leven van de beide politie functionarissen, die naast hun werk ook nog "gewoon" een leven hebben en voor allerlei keuzes en dilemma's komen te staan. In het boek "Hoogzomer" gaat de ontwikkeling van de hoofdpersonen verder. Zo maak je steeds meer kennis met deze twee innemende mensen en anderen om hen heen. Het boek borduurt voort op de belevenissen uit "Wintertijd", dus, hoewel de boeken strikt genomen los van elkaar kunnen worden gelezen, vind ik dat het verhaal in waarde stijgt als je de boeken na elkaar leest.
Faber en Pedersen schrijven in klare taal, toegankelijk en beeldend. Zo worden dialogen altijd aangevuld met een beschrijving van de situatie of omgeving. Ze schromen ook niet om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken en doen ook niet hun uiterste best om de politiemensen tot helden te verheffen en hoewel ze niet altijd de (moreel) juiste besluiten nemen is er bij mij wel een zekere sympathie ontstaan voor Signe en Juncker.
De serie zal ongetwijfeld worden voort gezet, op de manier waarop Faber en Pedersen de hoofdpersonen zich laten ontwikkelen mag dit van mij nog een tijd door gaan. Ik verheug me al op het volgende deel!