Lezersrecensie
tranen met tuiten
Marlies Slegers – Briefjes voor Pelle
Pelle heeft geen vader meer. En een jaar na zijn overlijden krijgt hij een doos gevuld met briefjes. Briefjes die zijn vader heeft geschreven voor hem. Over van alles! Soms ook opdrachten maar met als doel dat hij zijn verdriet een plaatsje kan geven. Door de briefjes gaan Pelle en zijn moeder weer dingen doen en ontmoeten zij weer mensen.
Pelle is een bijzonder jongetje, hij kan bijzonder goed en snel leren! En heeft hierdoor allemaal aparte feitjes voor handen. Die hij weer opratelt op het moment dat hij zijn verdriet probeert weg te drukken. Best herkenbaar want wie doet dat niet op het moment dat het teveel wordt dat je uit alle macht aan iets anders gaat denken.
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-personage van Pelle en je maakt alles mee wat hij mee maakt dus al zijn emoties, hoe rauw die af en toe ook zijn.
‘De neushoorn laat zich weer op mijn lichaam vallen en maakt het ademen moeilijk.’
Marlies Slegers laat een hoop situaties en gebeurtenissen in Briefjes voor Pelle de revue passeren. In We moeten je iets vertellen doet ze dit ook en dacht ik af en toe; dit is best veel voor een kinderboek. En Briefjes voor Pelle gebeurt er ook veel maar nergens was het te veel. Het paste op de een of andere manier best bij een opgroeiende puberende jongen. Dit was een ontroerend boek met thema’s als opgroeien, verliefd worden, rouw, verwerking van verlies, nieuwe mensen en voor jezelf opkomen.
Tranen met tuiten. Het zit zo goed in elkaar dat je zelf ook met vochtige ogen op de bank zit om bepaalde situaties die Pelle beleefd. Om de gedachten die hij heeft wanneer hij beseft dat hij niet iets kan vragen en dat hij bepaalde momenten nooit zal kunnen delen. Waanzinnig emotioneel.
Briefjes voor Pelle is een aanrader voor kinderen die iemand verloren hebben. Het zal helpen om het gesprek aan te gaan, herinneringen toe te laten en verlies een plekje te geven. Misschien dat sommige stukken herkenbaar zijn, misschien ook niet. Maar dit boek zal bij iedereen iets los maken!
Pelle heeft geen vader meer. En een jaar na zijn overlijden krijgt hij een doos gevuld met briefjes. Briefjes die zijn vader heeft geschreven voor hem. Over van alles! Soms ook opdrachten maar met als doel dat hij zijn verdriet een plaatsje kan geven. Door de briefjes gaan Pelle en zijn moeder weer dingen doen en ontmoeten zij weer mensen.
Pelle is een bijzonder jongetje, hij kan bijzonder goed en snel leren! En heeft hierdoor allemaal aparte feitjes voor handen. Die hij weer opratelt op het moment dat hij zijn verdriet probeert weg te drukken. Best herkenbaar want wie doet dat niet op het moment dat het teveel wordt dat je uit alle macht aan iets anders gaat denken.
Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-personage van Pelle en je maakt alles mee wat hij mee maakt dus al zijn emoties, hoe rauw die af en toe ook zijn.
‘De neushoorn laat zich weer op mijn lichaam vallen en maakt het ademen moeilijk.’
Marlies Slegers laat een hoop situaties en gebeurtenissen in Briefjes voor Pelle de revue passeren. In We moeten je iets vertellen doet ze dit ook en dacht ik af en toe; dit is best veel voor een kinderboek. En Briefjes voor Pelle gebeurt er ook veel maar nergens was het te veel. Het paste op de een of andere manier best bij een opgroeiende puberende jongen. Dit was een ontroerend boek met thema’s als opgroeien, verliefd worden, rouw, verwerking van verlies, nieuwe mensen en voor jezelf opkomen.
Tranen met tuiten. Het zit zo goed in elkaar dat je zelf ook met vochtige ogen op de bank zit om bepaalde situaties die Pelle beleefd. Om de gedachten die hij heeft wanneer hij beseft dat hij niet iets kan vragen en dat hij bepaalde momenten nooit zal kunnen delen. Waanzinnig emotioneel.
Briefjes voor Pelle is een aanrader voor kinderen die iemand verloren hebben. Het zal helpen om het gesprek aan te gaan, herinneringen toe te laten en verlies een plekje te geven. Misschien dat sommige stukken herkenbaar zijn, misschien ook niet. Maar dit boek zal bij iedereen iets los maken!
1
Reageer op deze recensie