Roman over rouw, eenzaamheid en vriendschap

Het duurde even voordat ik in het boek kwam, voordat ik gegrepen werd door het verhaal. Maar wat ben ik blij dat ik volgehouden heb!

De man van Mabel is overleden en hij heeft een onafgemaakt lijstje laten liggen: vind D. Mabel denkt dat Arthur bedoelde: vind Dot. Haar vriendin, die ze 62 jaar lang niet heeft gezien. Ze is zelfs niet op haar bruiloft geweest. Maar hoe vindt je iemand die je een leven lang niet gezien hebt?

Het boek begint wat treurig. En er hangt een naargeestig gevoel om Mabel heen. Een gevoel van spijt, van altijd geremd zijn, niet ten volle te hebben geleefd en nu is het te laat. Maar dan gaat ze op zoek en maakt haar eigen lijstje. En terwijl ze dat doet komt ze steeds meer uit haar 'comfort zone' En breekt ze met wat de veilige keuze is. En daarmee wordt het boek ook onverwachter want ze zou zomaar Chinees kunnen gaan eten in plaats van een simpele veilige Engelse Shepherd's pie.

Wat ik knap aan de schrijfstijl van Laura Pearson vindt is dat ik inderdaad geloof dat Mabel nog kan veranderen, dat ze ondanks haar leeftijd nog allemaal dingen gaat uitproberen en doen, eerder moe is maar wel ondernemender wordt! Als personage wordt ze interessanter. En Mabel terugkijkend op haar leven over sommige dingen spijt heeft maar ook kan blijven leren.

'Ik zal nooit afscheid kunnen nemen' zeg ik. 'Ik zal haar nooit kunnen vragen waarom ze wegging, en waarom ze geen contact hield, en of ze mij miste zoals ik haar miste.'

'Omdat de dingen die ik nodig heb niet materieel zijn en niemand me die kan geven.'

'Om iets te veranderen of iets te leren. Om te blijven groeien.'

Het Laatste Lijstje van Mabel Beaumont gaat over eenzaamheid, rouw en vriendschap. Vriendschap in allerlei verschillende vormen en dat je nooit te oud bent om te leren. Wat een fijne roman!

Bedankt @boldwoodbooksnl voor het recensie-exemplaar!