IJzersterk verhaal zonder spanning

Een sluiter zijn is niet makkelijk. Je levert je eigen leven in voor dat van overledenen. Je gaat hetzelfde kapsel dragen, acteert alsof je dezelfde trekjes hebt en bootst hun karakter tot in de kleinste details na. Je wordt de overledene, zodat de nabestaanden de tijd krijgen om het verdriet een plekje kunnen geven.

Dit is wat de zeventienjarige Quinlan McKee al tien jaar lang doet, en ze is er een ster in. Zo goed zelfs, dat ze haar eigen leven en dat van anderen door elkaar gaat halen. Dit wordt erger als ze bij een familie terechtkomt waar ze perfect tussen past. Zelfs het vriendje van het overleden meisje past bij haar. Het is het begin van een reeks grote problemen.

De remedie is deel drie van de ‘Het programma’-serie, geschreven door Suzanne Young. Maar verwacht geen vervolg op de vorige twee verhalen, want zelfs zonder deze delen te kennen zal je dit boek zonder slag of stoot kunnen lezen. Een losstaand deel dus. Maar voegt het iets toe aan de al geschreven boeken?

Ja en nee. Voor de lezers van de vorige delen zal de teleurstelling groot zijn. De remedie heeft onterecht het label deel drie op zich geplakt gekregen, want dit boek heeft weinig gemeen met deel een en twee en had beter niet aan de reeks gekoppeld kunnen worden.

Ben je echter in voor een heel nieuw verhaal van dezelfde schrijfster, dan zit je met dit boek wel goed. Het verhaal is namelijk uniek en nog niet eerder verteld. Nog maar zelden is in een young adult-boek behandeld hoe het is om je eigen leven in te ruilen voor dat van anderen. Anderen die niet eens meer leven. De manier waarop Quinlan hierdoor haar eigen leven verliest, is tegelijkertijd begrijpelijk en ontzettend heftig. Je raakt er haast zelf van in de war, en dan weet je dat de schrijfster knap werk heeft afgeleverd.

Jammer is het dan, dat dit ijzersterke verhaal geen echte spanning kent. Hoewel het wel een enorme nieuwsgierigheid oproept – hoe is het overleden meisje dat Quinlan vervangt om het leven gekomen? – blijft dat echte gevoel van opwinding uit. Ja, je slaat die bladzijden iedere keer opnieuw om vanwege al die vragen die je nog hebt. Maar het boek even wegleggen is geen probleem. Soms is zelfs het oppakken ervan lastig, omdat dat psychologische spelletje best zware materie is.

Het verhaal mag dan inderdaad geweldig goed in elkaar zitten, helaas zijn de karakters daar de dupe van geworden. De relaties zijn oppervlakkig, maar de schrijfster heeft er toch voor gekozen om die te verwerken in het verhaal. En daar is opnieuw die verschrikkelijke en bovendien slecht uitgewerkte driehoeksverhouding, waar we onderhand toch wel genoeg van hebben. Wees origineel, alsjeblieft. Ook in de onderlinge relaties van je hoofdpersoon.

Gelukkig wordt dit gecompenseerd door een einde dat bijna niemand aan ziet komen. Je moet er af en toe even voor ploeteren, maar het is het waard. Wil je niet totaal verward achterblijven? Sla dan de epiloog over. Word je een stuk gelukkiger van.

Een ijzersterk verhaal dat helaas op andere punten in heeft moeten leveren.