Overdaad aan dramatiek nekt Girl in pieces

You can spot the girls who have it easy, I don’t even have to describe them for you. You can spot the girls who will get by on smarts. You can spot the girls who will get by because they are though or athletic. And then there’s me.  

Dit fragment, ergens rond bladzijde honderd, vind je terug op de achterkant van het boek Girl in Pieces, geschreven door Kathleen Glasgow.  

Charlotte David heeft geen makkelijk leven. Op haar zeventiende heeft ze al meer meegemaakt dan andere mensen in een compleet leven. Om alles te doen vergeten, snijdt ze zichzelf met gebroken glas. Als ze ontslagen wordt uit een tehuis voor meisjes met dezelfde problemen, besluit ze tijdelijk bij haar oude beste vriend te gaan wonen en probeert ze er het beste van te maken.  

Je leert Charlotte kennen in korte hoofdstukken die iets weg hebben van dagboekfragmenten. Als lezer ontdek je al snel dat ze niet gelukkig is, en dat ze zichzelf iets aandoet om zich beter te voelen. Als ze in het tehuis terechtkomt, wil ze niet met de andere meiden praten. “They cannot stop talking. I cut all my words out. My heart was too full of them.” Waarom Charlotte in het tehuis terecht is gekomen, is niet bekend. Het maakt nieuwsgierig. Wat is er in haar leven gebeurd dat haar zo maakt?  

Langzamerhand vindt ze haar woorden terug. En als ze ontslagen wordt uit het tehuis, probeert ze niet meer in de buurt te komen van gebroken glas. Ze komt terecht in een nieuwe omgeving. Maar het wordt al snel duidelijk dat het voor Charlotte niet makkelijk is om haar leven op te pakken. Ze krijgt te maken met mensen die nog meer gebroken zijn dan zij, en de problemen volgen elkaar in een snel tempo op.  

Dat dit boek een rauw randje heeft, is logisch. Maar door al die problemen en verschrikkelijke gebeurtenissen is het onvermijdelijk dat je jezelf ook een beetje down voelt. Charlotte neemt niet de meest slimme beslissingen, en dat in combinatie met een overdaad aan dramatiek maakt het moeilijk je als lezer in haar te verplaatsen. Het kost zelfs moeite om iedere bladzijde om te blijven staan, omdat je weet dat het er waarschijnlijk niet veel beter op wordt.  

Alsof het boek niet al zwaar en somber genoeg is, strooit de auteur met dramatische zinnen alsof het confetti is. ‘I’m always losing things’, ‘I’m kind of in a mess and I can’t get out’, ‘I’m running blind, ghosts swallowing me’ en ‘Dark. My room is dark. All dark. I am all dark.’ zijn slechts een aantal voorbeelden. Iedere bladzijde staat er vol mee. Het voelt alsof je constant naar een vriendin luistert die overal het slechtste inziet. Het trekt je mee in een gigantische sleur.   

Als het verhaal tegen het einde komt, en alles uit Charlotte’s verleden op zijn plek valt, begin je je als lezer af te vragen: wat was de intentie van de auteur? Schreef ze dit voor haar plezier, of probeerde ze haar eigen leven stukje bij beetje in het boek te stoppen? Was dit een manier voor Glasgow om van zich af te schrijven? Het is indrukwekkend om zo’n heftig verhaal neer te zetten, maar de uitwerking daarvan is door die somberheid en negativiteit minder goed gelukt.