Een ontroerend boek dat tot nadenken stemt

Eerder schreef David Arnold al het boek Mosquitoland, een young adult-boek over een meisje dat een enorme reis aflegt om haar zieke moeder te zien. Het boek werd geprezen door onder meer de Washington Post en won vele prijzen. Kids of Appetite is zijn tweede boek, eveneens een New York Times Bestseller. Maakt het de hoge verwachtingen waar?  

In Kids of Appetite vindt Victor een briefje in de urn van zijn vader met een uitstrooi-instructie. ‘Drown me in our wishing well’ is er een van. En: ‘Bury me in the smoking bricks of our first kiss.'Vastberaden om te ontcijferen welke plekken zijn vader bedoelt, gaat Victor op pad. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij de Kids of Appetite: vier jonge mensen met ieder een eigen verhaal. Samen met dit vreemde groepje en de urn onder zijn arm probeert Victor de ingewikkelde puzzel op te lossen.   

Wat meteen opvalt is de schrijfstijl van David Arnold. Op een bijna poëtische manier raakt hij de lezer met zijn zinnen.  

‘I ask: “You ever hear that a person has to go through fire to become who they’re meant to be?” Mendes sips her coffee, nods. “Sure.” “I’ve always wanted to be strong, Miss Mendes. I just wish there wasn’t so much fire.”

Kids of Appetite zit vol met dit soort kunstwerkjes.  

Geen paniek, want ondanks die poëtische schrijfstijl krijgt de auteur het voor elkaar om humor de boventoon te laten voeren. Dit zorgt ervoor dat het boek niet zwaar aandoet, ondanks dat er heftige onderwerpen aan bod komen:  

‘”What, I should write Eleventh Greenhouse on the right, Maywood Orchard, New Milford? Might as well add Cupboard under the Stairs While I’m at it. It’s a public school, not Hogwarts. I’d get laughed out of the building.” “Hogwarts is definitely the shit though,” said Mad.’

De heftige onderwerpen in Kids of Appetite geven stof om over na te denken. Zo beschrijft Mbemba Bahizire Kabongo, de leider van de groep, meerdere malen hoe het is om gediscrimineerd te worden, alleen vanwege zijn Afrikaanse achtergrond en uiterlijk. Het is niet alleen een actueel onderwerp, maar ook iets waar we met zijn allen meer over moeten praten. David Arnold maakt in dit boek een goed begin. En dan zijn er nog Victor, die kampt met een groot verdriet, Nzuzi, die na een traumatische ervaring besluit om nooit meer te praten en Madeline, een meisje dat zich verantwoordelijk voelt voor haar zieke oma.  

Daarnaast zit het boek vol met boodschappen waar de lezer iets aan heeft:  

"She used to say: ‘We are all part of the same story, Baz, each of us different chapters. We may not have the power to choose setting or plot, but we can choose what kind of character we want to be."

Die kleine levenslessen, in combinatie met de heftige onderwerpen en poëtische schrijfstijl maken Kids of Appetite een boek dat iedere lezer in zijn handen moet hebben gehad. Jong en oud. Blank en donker. Arm en rijk. ‘They lived and they laughed, and they saw that is was good.’