Flinke portie (futuristisch) drama

Stel je voor: Gossip Girl, maar dan in de toekomst. Zo wordt het boek The Thousandth Floor van Katherine Mcgee beschreven. Het verhaal speelt zich af in New York in 2118. Om preciezer te zijn, in een toren van duizend verdiepingen. Hoe rijker je bent, hoe hoger je woont. Maar wie hoog klimt kan laag vallen. En dat gebeurt in dit boek wel heel letterlijk als een meisje van de hoogste verdieping springt. En dan zijn er nog de levens van een handjevol jongeren, die het allemaal op hun eigen manier niet makkelijk hebben. Ben je klaar voor een flinke portie (futuristisch) drama?  

Het idee voor The Thousandth Floor ontstond toen Katharine McGee, geboren in Texas, als editor van de populaire tv-serie ‘Pretty Little Liars’ in New York woonde. Daar was ze gefascineerd door de hoge skyscrapers, en al snel begon ze zich voor te stellen hoe het leven in zo’n gigantisch flatgebouw eraan toeging. Van het een kwam het ander. Inmiddels kan het boek een bestseller genoemd worden en ligt het op de plank in verschillende landen. Kan het boek voldoen aan zijn hoge verwachtingen?  

De allereerste ontmoeting met de verschillende personages is wat onwennig. Doordat ieder karakter zijn eigen verhaal vertelt, komt er nogal veel op je af. Daarbij is de eerste indruk vooral dat ze wat oppervlakkig overkomen.  

‘Leda had seen countless pics of the old New York skyline, the one people always romanticized. But compared to the Towers she thought it looked jagged and ugly.’

Ze lijken alleen om geld, macht en schoonheid te geven, niets is goed genoeg. Misschien hoort het bij het wereldje, misschien gaan ze nog een ontwikkeling door, maar het is lastig om daar als lezer sympathie voor te voelen.  

Sci-Fi speelt een belangrijke rol in The Thousandth Floor. Doordat de personages in de toekomst leven, zijn er allerlei snufjes waar de lezers zelfs nog nooit van gehoord hebben. Dat geeft het verhaal een gouden randje, mits het goed uitgewerkt is. Sommige snufjes zijn namelijk zo complex, dat het maar lastig is om je er iets bij voor te stellen. Die toren bijvoorbeeld, daar vind je complete buurten en kruispunten met druk verkeer in. En dan zijn er nog immense stadsparken en hovers die op een bepaalde manier door het gebouw bewegen. Hoe dat er precies uitziet? Geen flauw idee.    

‘And then a scream cut abruptly through the silence as a girl fell toward the ground, her body falling ever faster through the cool predawn air.’

Deze zin vind je in het allereerste hoofdstuk van het boek. Het zijn die woorden die het verhaal een lading geven, je een reden geven om door te lezen. Wie is het meisje dat uiteindelijk haar dood tegemoet valt? De manier waarop naar dit moment toegewerkt wordt maakt het verhaal ontzettend spannend, omdat je je constant afvraagt hoe een verhaal zo enorm uit de hand kan lopen. Een groot pluspunt.  

Dan is er nog de schrijfstijl van McGee, waar het een en ander over gezegd kan worden. Zeker, ze weet het verhaal van begin tot eind duidelijk te vertellen, maar ze geeft te veel weg in haar zinnen. ‘‘It was a crazy night, wasn’t it?’ She hoped it would provoke him.’ Die laatste zin had er niet bij gehoeven. We weten allemaal wat ze met die ene zin wil zeggen, dat hoeft niet nog eens uitgelegd te worden aan de lezer. Jammer.  

Een boek dat de hoge verwachtingen niet helemaal waar kon maken. Ja, het is origineel en het is zeker spannend. Maar de schrijfstijl spreekt niet aan en hier en daar slaat Katherine net de plank mis. Leuk voor tussendoor, maar zeker geen must read.