Lezersrecensie
Onbetrouwbaar geheugen
‘Alsof het voorbij is’ een korte psychologische roman uit 2011 van de Britse auteur Julian P. Barnes (1946), waarvoor hij in 2011 de Man Booker Prize ontving. Het verhaal gaat over de (on)betrouwbaarheid van het geheugen.
De verteller van het verhaal Tony Webster is een man met een gemiddelde intelligentie, die terugkijkt op zijn schooljaren en zijn periode van jong volwassenheid. Op school leert hij twee mensen in het bijzonder kennen, een verlegen intelligente jongen Adrian Finn (hij dacht logisch na en handelde vervolgens naar de conclusie) en Victoria Ford met wie hij een korte onstuimige affaire heeft. Na de liefdesbreuk beginnen Adrian en Tony’s ex-vriendin Victoria hun eigen relatie, dit is voor Tony een reden om een bittere brief aan Adrian te sturen. Kort daarna ontvangt Tony een brief van een oud studiegenoot, waarin staat dat Adrian zelfmoord heeft gepleegd.
Tientallen jaren later, Tony is inmiddels een zestiger, ontmoet hij Veronica opnieuw, vanwege de nalatenschap (testament) van Adrians dagboek aan Tony, maar dat is in bezit van Victoria en die weigert om het aan hem te geven. Hun ontmoetingen zijn erg intens, waarbij Tony ondervindt dat zijn geheugen hem pijnlijk in de steek heeft gelaten. Blijkbaar heeft hij zijn eigen levensverhaal vaak bijgesteld, zelfs verfraaid en blijkt nu langzaam dat de zaken anders liggen dan gedacht.
Julian Barnes heeft met dit dunne boek een weergaloos literair verhaal geschreven dat je aanzet tot nadenken, zoals “Kun je iets dat je verprutste, ooit weer goed maken?” Hij sluit de roman af met een verrassende wending. Dit meesterwerk boeide me van begin tot het eind.
“Je begrijpt het gewoon niet en je zult het ook nooit begrijpen!”
De verteller van het verhaal Tony Webster is een man met een gemiddelde intelligentie, die terugkijkt op zijn schooljaren en zijn periode van jong volwassenheid. Op school leert hij twee mensen in het bijzonder kennen, een verlegen intelligente jongen Adrian Finn (hij dacht logisch na en handelde vervolgens naar de conclusie) en Victoria Ford met wie hij een korte onstuimige affaire heeft. Na de liefdesbreuk beginnen Adrian en Tony’s ex-vriendin Victoria hun eigen relatie, dit is voor Tony een reden om een bittere brief aan Adrian te sturen. Kort daarna ontvangt Tony een brief van een oud studiegenoot, waarin staat dat Adrian zelfmoord heeft gepleegd.
Tientallen jaren later, Tony is inmiddels een zestiger, ontmoet hij Veronica opnieuw, vanwege de nalatenschap (testament) van Adrians dagboek aan Tony, maar dat is in bezit van Victoria en die weigert om het aan hem te geven. Hun ontmoetingen zijn erg intens, waarbij Tony ondervindt dat zijn geheugen hem pijnlijk in de steek heeft gelaten. Blijkbaar heeft hij zijn eigen levensverhaal vaak bijgesteld, zelfs verfraaid en blijkt nu langzaam dat de zaken anders liggen dan gedacht.
Julian Barnes heeft met dit dunne boek een weergaloos literair verhaal geschreven dat je aanzet tot nadenken, zoals “Kun je iets dat je verprutste, ooit weer goed maken?” Hij sluit de roman af met een verrassende wending. Dit meesterwerk boeide me van begin tot het eind.
“Je begrijpt het gewoon niet en je zult het ook nooit begrijpen!”
2
Reageer op deze recensie