Te veel op techniek geschreven

Mocht ooit besloten worden de thriller Bij het vallen van de nacht te verfilmen, dan zullen er in ieder geval geen bijzondere kwaliteiten nodig zijn om idyllische sfeerbeelden te maken. Want idyllisch is het, het kleine haventje aan de rivier de Medway, even buiten Rochester in Kent, die hoofdpersoon Genevieve als ligplaats voor haar woonboot heeft gekozen en waar een groot deel van het boek zich afspeelt.

Lommerrijk en heerlijk rustig; een perfecte plaats om te bekomen van een hectisch leven in de City van London. Daarvoor heeft zij jaren lang keihard gewerkt: overdag als sales executive in de ICT en in de nachtelijke uren als danseres. Paaldansen was haar specialiteit, maar als er wat extra's te verdienen vielen, mochten klanten van de bar waar zij ‘s avonds optrad, best ook wat verder gaan; veel verder desnoods. Het doel heiligde alle middelen. Dat gold zelfs op het laatst, toen duidelijk werd dat haar baas betrokken was bij zaken die het daglicht niet konden velen. Genevieve zag zich zelf niet als een slet, maar als een vrouw met een missie. En die missie zou ze hoe dan ook volbrengen.

Naïef als zij is, realiseert zij zich echter niet dat je een milieu waarin seks en drugs de belangrijkste bronnen van inkomsten zijn en bloederige wraak de enige vorm van vergelding, nooit helemaal achter je kunt laten. Zeker niet wanneer je bij je vertrek de verantwoordelijkheid voor een geheimzinnig pakje op je genomen hebt. Wat erin zit, weet zij niet. Dylan, oud-collega en even haar geliefde, heeft haar echter bezworen het een plaats te geven waar niemand het vinden kan. Daarin klonk een nauwelijks te missen dreiging door: op een dag zullen ze naar het pakje op zoek gaan en dan komen ze onvermijdelijk bij jou terecht. En dat gebeurt dus ook, met alle gewelddadige gevolgen van dien. Genevieves vriendin Caddy wordt dood uit de Medway gehaald, de kat van de buren wordt vermoord en Genevieve zelf wordt door twee mannen zo hard aangepakt dat zij voor behandeling naar het ziekenhuis moet. Van een idylle is al snel weinig meer te bespeuren.

Bij het vallen van de nacht is het tweede boek van de Britse schrijfster Elisabeth Haynes. Haynes debuteerde vorig jaar met de thriller Waarheen je ook vlucht, dat door Amazon UK werd uitgeroepen tot het beste boek van 2011. Ook in Nederland waren de kritieken lovend. Crimezone bijvoorbeeld sprak van een ‘subliem debuut’ en beschreef het boek onder meer als invoelbaar en bloedstollend. Dat laatste kan echter niet gezegd worden van Haynes’ nieuwste; daarvoor is Bij het vallen van de nacht te veel op techniek geschreven. Het verhaal ontwikkelt zich langs twee lijnen: het verleden, waarin we Genevieve volgen van haar eerste, nog schuchtere optreden in de Barclay tot het moment dat Dylan duidelijk maakt dat het hoog tijd wordt om te vertrekken, en het heden. Ik ga ervan uit dat het Haynes’ bedoeling is geweest hierin twee parallelle spanningsbogen op te bouwen, die uiteindelijk in een bloedstollende climax zouden samenkomen. Dat is haar echter maar matig gelukt. Met name het verhaal over Genevieves Londonse jaren kabbelt eigenlijk maar een beetje voort, van optreden naar optreden, en ook het heden, waarin op zich genoeg gebeurt, wordt nooit echt spannend.

Debuteren is zo moeilijk niet, maar een tweede boek schrijven dat het niveau van het eerste minimaal evenaart, dat is de grootste uitdaging voor iedere auteur. Het mag een open deur zijn, maar Elisabeth Haynes is het in ieder geval (ook) niet gelukt. Schrijven kan ze, daarover hoeft geen twijfel te bestaan. Maar er is heel wat meer nodig om daadwerkelijk het predicaat ‘literaire thriller’ te verdienen. Bij het vallen van de nacht is dan ook niet meer dan een aardig boek.