Beeldend

zo zou je haar schrijfstijl kunnen noemen, maar daarmee doe je haar eigenlijk nog tekort. Bolton plaatst haar lezers voortdurend middenin de gebeurtenissen.,Spoken bestaan niet; dat zal ieder weldenkend mens toch wel beamen. Maar wie eenmaal begint te lezen in Bloedschande, de nieuwste thriller van S.J. (Sarah) Bolton, moet toch behoorlijk zijn best doen om vast te houden aan die overtuiging. Want het spookt in Heptonclough, het dorpje in het noorden van Engeland waar het verhaal zich afspeelt, en niet zo’n klein beetje ook. Sommige mensen horen stemmen, andere zien geesten en wat het ergste is: de spoken van Heptonclough blijken bijzonder moorddadig te zijn. Ze hebben het vooral op kleine meisjes gemunt. Drie zijn er in de loop der jaren al op vrijwel dezelfde manier gestorven: ze vielen van grote hoogte in de kerk op de stenen vloer te pletter. En nu lijken de spoken het gemunt te hebben op de driejarige Millie, de jongste dochter van het gezin Fletcher, dat kort geleden in het dorp is komen wonen.
Lange tijd is er niemand die de verhalen over geesten wil geloven en dat is ook niet zo vreemd: alleen Tom Fletcher en zijn broertje Joe hebben ze gezien. Of eigenlijk is er steeds maar één: een meisje met onnatuurlijk grote ledematen. Maar als ook Harry, de nieuwe pastoor, stemmen hoort zonder dat er iemand in de buurt lijkt te zijn, wordt duidelijk dat er inderdaad merkwaardige dingen gebeuren in Heptonclough. En naarmate ‘Blood Harvest’ dichterbij komt, het offerfeest dat ieder najaar met veel bloedvergieten wordt gevierd, wordt een sfeer van dreiging voelbaar die met de dag sterker wordt. Een nieuw drama lijkt niet te vermijden.
Bloedschande is een ijzersterke roman, wat mij betreft de beste die Bolton tot nu toe heeft geschreven. Het spel met – vermeende – bovennatuurlijke verschijnselen is echt haar ding geworden en haar beschrijvingen van de sfeer in achterafdorpjes als Heptonclough zijn inmiddels onovertroffen. ‘Beeldend’, zo zou je haar schrijfstijl kunnen noemen, maar daarmee doe je haar eigenlijk nog tekort. Bolton plaatst haar lezers voortdurend middenin de gebeurtenissen. Je huivert mee met haar protagonisten. Als zij het koud hebben, heb je het ook koud en de angst die zij voelen, zit op den duur in je eigen lijf. En intussen ontwikkelt zich voor je verbaasde lezersogen een bijzonder vernuftige plot.
Waarom dan geen vijf sterren gegeven? Omdat het verhaal soms wat inzakt en onnodig traag wordt, vooral in de eerste tweehonderd bladzijden. Dan wil je verder, terwijl Bolton je dwingt tot een niet altijd even functionele pas-op-de-plaats. Maar dat ben je al weer vergeten zodra het verhaal richting climax buigt. En dan gaat het wel snel, neem dat maar van me aan.