Boeiend van de eerste tot de laatste bladzijde

De vraag of een thriller 'literair' genoemd mag worden, gaat doorgaans aan de schrijver zelf voorbij, daarover maken alleen marketeers zich druk (want een literaire thriller schijnt beter te verkopen). Sophie Hannah is bij mijn weten de eerste auteur die ook met zoveel woorden aangeeft dat haar boeken een literair karakter hebben, vooral door de verhaalstructuur en, in het verlengde daarvan, het vertelperspectief. 'Verticaal schrijven' noemde zij het onlangs in een vraaggesprek met Crimezone.nl.

Zo bekeken kun je ook haar nieuwste roman De lege kamer zonder enige twijfel een literaire thriller noemen. Hannah heeft er namelijk niet alleen opnieuw voor gekozen de gebeurtenissen in een eigen, niet-chronologische volgorde te vertellen en van meerdere vertelstandpunten gebruik te maken, ze heeft deze keer ook non-fictionele teksten ingevoegd, zoals krantenberichten, artikelen, transcripties van interviews en romanfragmenten. Dat mag ingewikkeld lijken, maar in zijn uitwerking is het bijzonder functioneel, want de lezer krijgt zo een steeds vollediger beeld van wat er speelt, en van wat er zich in het verleden heeft afgespeeld, in werkelijkheid of in de beleving van de belangrijkste personages. Dat blijkt namelijk niet steeds hetzelfde te zijn.

De lege kamer gaat over de strijd om gerechtigheid van drie vrouwen die ooit veroordeeld werden voor moord op hun kinderen. Het moet gezegd dat ze de schijn behoorlijk tegen hebben: bij alle drie zouden meerdere kinderen aan wiegendood zijn gestorven. Het waren met name de getuigenissen van patholoog-anatoom Judith Duffy die tot hun veroordeling hebben geleid.
Als het verhaal begint, zijn de vrouwen inmiddels nagenoeg volledig gerehabiliteerd en is Duffy uit haar ambt gezet. Vooral tv-producer Laurie Natrass heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. Maar hij beschouwt zijn taak nog niet als volbracht en daarom wil hij een documentaire over wiegendood maken om ook de laatste twijfels over de onschuld van de drie vrouwen weg te nemen. Onverwachts nemen de gebeurtenissen echter een dramatische wending. Een van de vrouwen wordt vermoord, een ander blijkt het inmiddels uitstekend met Judith Duffy te kunnen vinden, en diverse mensen krijgen kaartjes met een raadselachtige cijfercombinatie. Er hangt dreiging in de lucht en die wordt met de dag sterker...

Dat Sophie Hannah inmiddels tot de top van het thrillergilde behoort, was al wel duidelijk, en die status maakt zij met deze nieuwe roman meer dan waar. De lege kamer boeit van de eerste tot de laatste bladzijde, vooral door de ingenieuze manier van vertellen. In ieder hoofdstuk wordt het verhaal completer én complexer. Dat gaat overigens wel ten koste van de personages, die nooit de kans krijgen uit te groeien tot boeiende figuren. En dat kost Hannah uiteindelijk een ster.