Schoonheid boeit maar zelden

Elena Forbes debuteerde in 2007 met het alom geprezen Sterf met mij, een misdaadroman waarin de belangrijkste rollen waren weggelegd voor een opmerkelijk speurdersduo: Mark Tartaglia en Sam Donovan. Waar de doorsnee speurder meestal het aankijken niet waard is, had Forbes gekozen voor een oogverblindend mooi stel. Dat ook nog eens heimelijk verliefd op elkaar was. Met die twee ga ik nog een tijdje door, beloofde ze en dat heeft ze ook gedaan. Want nadat Tartaglia en Donovan een jaar later opnieuw te bewonderen waren in Onze Lieve Vrouwe van de pijn, voert Forbes ze voor een derde keer ten tonele in haar nieuwste thriller, Kwaad om Kwaad.
Deze keer krijgen ze te maken met een lijk in de crypte van een kapelletje op het Londense Brompton Cemetery. Het blijkt het ontzielde lichaam van Joe Logan te zijn, een schrijver die furore gemaakt heeft met een boek over de mysterieuze dood van een meisje op het landgoed Ashleigh Grange, ergens tussen Bristol en Bath. Hij is op professionele wijze vermoord en vervolgens gecastreerd. De politie vindt hem met zijn afgesneden geslachtsdeel in de mond.
Al snel ontdekt Tartaglia dat de politie niet de enige is die belangstelling voor de vermoorde succesauteur heeft. Op Logans voicemail vinden ze een aantal berichten van ene Anna Paget, een journaliste die al geruime tijd bezig is een artikel over zijn leven te schrijven. Zij is vooral geïnteresseerd in de relatie tussen verhaal en werkelijkheid; want ze twijfelt er niet aan dat Logans boek een sleutelroman is. Sterker nog: onverwerkte schuldgevoelens zouden de belangrijkste drijfveer achter het schrijven zijn geweest.
Ook Tartaglia en zijn team vinden steeds meer aanwijzingen dat de dood van de schrijver alles te maken heeft met wat zich twintig jaar geleden op Ashleigh Grange heeft afgespeeld. Als de naspeuringen naar meisjes die destijds in de buurt van Bristol spoorloos zijn verdwenen eindelijk resultaat opleveren, volgt de doorbraak snel. Maar voor het zo ver is, zijn twee van Logans vrienden op dezelfde gruwelijke wijze vermoord en is een derde de dans maar net ontsprongen.
Je ontkomt maar moeilijk aan voorspelbaarheid als je een misdaadroman schrijft, vertelde Forbes ooit in een interview. Je hebt immers altijd een speurder nodig en een of meer schurken. ‘De originaliteit kun je bewerkstelligen door de structuur, de manier van schrijven en de karakters.’ Jammer genoeg is zij er niet in geslaagd haar derde thriller op een van deze aspecten boven de middelmaat uit te tillen. Schrijven kan zij wel degelijk – ik heb genoten van de prachtige beschrijvingen van Ashleigh Grange – maar te veel dialogen komen niet boven het niveau van een chatbox uit, terwijl de finale ieder raffinement, en dus spanning, mist.
En de karakters? Ach, zo boeiend vond ik Mark Tartaglia en Sam Donovan niet. Forbes heeft met opzet niet gekozen voor de stereotiepe gescheiden mannelijke speurder met een drankprobleem – zeg maar: type-John Rebus – en de even clichématige opvliegende vrouwelijke detective – Barbara Havers? Maar eerlijk gezegd vind ik die veel boeiender. Van mij mogen Tartaglia en Donovan voortaan best met wat meer krasjes en deukjes worden opgeleukt. Anders vrees ik dat Elena Forbes altijd een middenmoter blijft; niet minder maar ook niet meer.