Billinghams 'snelste' thriller ooit

Een krantje, kauwgum en een reep chocola: voor Helen Weeks, inspecteur bij de London Metropolitan Police, is het dagelijkse routine. Onderweg van het metrostation naar haar werkplek in de City stapt zij steevast even binnen in de kiosk van Javee Akhtar voor wat zij als haar kleine, heimelijke zonde beschouwt. Even een praatje maken: het heeft in de loopt der jaren iets vertrouwds gekregen en ze heeft nog nooit overwogen ook maar één keer over te slaan. Maar op een dag is onverwachts alles anders. Nadat zij betaald heeft, haalt Akhtar een geweer tevoorschijn, sluit de kiosk hermetisch af en dwingt Helen en een andere klant mee te lopen naar het magazijn. Daar klikt hij ze met een stel boeien aan een verwarmingsradiator vast. Al snel wordt duidelijk wat zijn eisen zijn. Akhtars zoon Amin was enkele maanden geleden bij een geweldsmisdrijf betrokken en uiteindelijk, ondanks het ontbreken van deugdelijk bewijs, tot een jarenlange gevangenisstraf veroordeeld. In het gevangenishospitaal heeft hij toen zelfmoord gepleegd. Althans, dat is de officiële lezing. Maar Akhtar gelooft er geen woord van. Hij is ervan overtuigd dat zijn zoon vermoord werd en hij is niet van plan Helen en haar medeslachtoffer te laten gaan voor dat bewezen is. Akhtar heeft nog een eis: Tom Thorne is degene die de gerechtelijke dwaling aan het licht moet brengen. En zo belandt Mark Billinghams vaste speurder in een race tegen de klok die vooralsnog zonder enige concrete aanwijzing lijkt te verlopen. Alle autoriteiten hebben hun werk immers naar behoren verricht. Aan de andere kant had Amin vooraf op geen enkele manier de indruk gewekt dat hij zichzelf om het leven zou willen brengen en dat is voor Thorne reden genoeg om zijn tanden in de zaak te zetten. Intussen raakt Akhtars geduld op, evenals dat van de officier die de leiding over het arrestatieteam heeft. Die wil actie.

Ten dode opgeschreven is Billinghams tiende thriller met inspecteur Tom Thorne in de hoofdrol en, zoals hij zelf zegt, de snelste die hij tot nu toe geschreven heeft. Het verhaal is onderverdeeld in maar liefst tweeënzeventig hoofdstukken (en hoofdstukjes), terwijl het perspectief voortdurend wisselt: van het benauwde magazijn naar de hectiek van het commandocentrum buiten, naar Tom Thorne en weer terug. En Thorne is overal en nergens, maar vooral 'always on the move'. Tel daarbij op dat alle gebeurtenissen zich in een tijdsbestek van amper drie etmalen afspelen en het zal duidelijk zijn waarom de tekst op de achterflap van de oorspronkelijke Engelse versie rept van 'a rollercoaster read'.

Dat gaat wel ten koste van de psychologie. Uit de dood verrezen schurkt behoorlijk dicht tegen het genre van de actiethriller aan en dat zijn Billinghams fans niet van hem gewend. Enkele jaren geleden vertelde hij in een interview met Crimezone dat hij van Tom Thorne een personage wilde maken met littekens van gebeurtenissen uit het verleden, enigszins getormenteerd dus. Die littekens worden van tijd tot tijd zichtbaar en dan heeft Thorne daar behoorlijk veel last van. Zozeer zelfs dat ze zijn vermogen tot het aangaan van intieme relaties flink ondergraven. Zijn moeizame relatie met collega-rechercheur Louise Porter is bijvoorbeeld een van de rode draden in Billinghams oeuvre. Diezelfde littekens maken hem overigens ook tot een terrier-rechercheur: als hij eenmaal ergens zijn tanden in zet, laat hij niet meer los tot hij gevonden heeft wat hij zocht, ook al moet hij daarbij de regels soms met de voeten treden.

Erg veel ruimte om op te spelen krijgen die littekens in dit nieuwe boek echter niet: snelheid was deze keer Billinghams grootste uitdaging. Laten we het er maar op houden dat hij even tijd nodig had om zijn personage opnieuw te modelleren nadat hij hem in zijn vorige roman een (moeizame) liefdesrelatie van ruim twee jaar had laten verbreken.

Ten dode opgeschreven is misschien een tussendoortje, maar dan wel een waarmee je je als lezer uitstekend vermaakt.