Herriot revisited

Je hoeft als schrijver blijkbaar niet uit Yorkshire te komen om aan Yorkshire Writing te doen. Ann Cleeves, die begin jaren tachtig met schrijven begon en inmiddels een omvangrijk oeuvre op haar naam heeft staan, groeide op in North Devon maar blijkt een schrijfstijl te hebben ontwikkeld waarvoor Peter James, om maar een collega-schrijver te noemen die wel uit de befaamde James Herriot-contreien stamt, zich niet hoeft te schamen. Yorkshire Writing is een omslachtige stijl die gekenmerkt wordt door veel beschrijvingen die er verteltechnisch niet of nauwelijks toe doen. Er zijn lezers die ervan smullen; James’ werk wordt de laatste jaren dan ook met groot succes in het Nederlands vertaald. Tot die categorie behoor ik niet; ik heb daarom weinig plezier beleeft aan haar laatstverschenen misdaadroman: Witte nachten.
Het verhaal speelt, zoals ook haar vorige boek, het bekroonde Ravenzwart, op de Shetlandeilanden. In een van de dorpjes wordt een dode man gevonden. Hij draagt een clownsmasker en heeft een strop om zijn nek. Het lijkt er dan ook sterk op dat de man door een misdrijf om het leven is gekomen. Een kluifje voor inspecteur Jimmy Perez, die wel wat afleiding kan gebruiken. Zo vaak wordt hij niet met zware misdrijven geconfronteerd. Bovendien maakt de aanwezigheid van Fran, die les geeft op de dorpsschool, de opdracht extra aantrekkelijk. Hij heeft een oogje op de niet onaantrekkelijke juf en die gevoelens zijn wederzijds. Een romance ligt op de loer.
Drama’s in afgelegen dorpjes wortelen meestal in de geschiedenis van een of meer families en dat blijkt ook hier het geval. Ooit, lang geleden, is er iets voorgevallen, waarbij diverse dorpelingen betrokken waren en waarvan nog veel meer mensen op de hoogte zijn. Maar zwijgen kunnen ze in zulke gemeenschappen goed. Vroeg of laat toont de geschiedenis echter toch haar ware gezicht en daarover vertelt Cleeves in deze roman. Wie van overvloedige sfeertekeningen houdt, moet het zeker lezen. Wie aan functionaliteit hogere eisen stelt, niet.