Kasteelroman?

Omdat ik in beginsel altijd een boek uitlees waar ik in begonnen ben, heb ik ook dit boek uitgelezen. Maar het was een worsteling. Ik vat het verhaal niet samen, dat is al genoegzaam gedaan in de andere reviews.

Ik ben klaarblijkelijk niet het gevoelige type, want hoe verder ik kwam in het boek, hoe weeïger ik er van werd. Het gegeven van het boek is op zich niet onaardig, maar de uitwerking, de korte zinnen, het eenvoudige taalgebruik, de onwaarschijnlijke menselijke verhoudingen maakten dat ik zelf het gevoel er aan overhield een kasteelroman of een bouquetreeks boekje te hebben gelezen.

Er worden veel stereotypen opgevoerd, de filmster die een lege huls is, de dokter die overloopt van liefde en begrip, de (schoon)moeder die geen echte relatie met haar schoonzoon heeft, sterker nog, het aanraken van elkaars hand geeft al een schok…, de puberdochter die echt niet wil puberen en een jongetje van 9 dat zich gedraagt in een spectrum van 4 tot 9…. Het einde moest positief zijn, gezien het genre, dus gelukkig kwam wonderbaarlijk genoeg het geheugen van de hoofdpersoon plotseling terug, en wat meer, het grote inzicht in alle vraagstukken van haar leven.

Vrij hopeloos, blij dat ik het uit heb en weg kan leggen….