Lezersrecensie
De kanokluizenaar
Dick Conant ontvluchtte de wereld door in zijn kano de rivieren van Amerika af te zakken. Op die reizen kwam hij veel mensen tegen. Één van die ontmoetingen was met Ben McGrath, journalist bij The New Yorker. McGrath raakt aan de praat met Conant, schrijft en artikel over hem en geeft hem zijn telefoonnummer. Een aantal maanden later worden de kano en veel van de spullen van Conant gevonden, maar van de man zelf ontbreekt ieder spoor. Door het telefoonnummer in de bagage komt de politie in hun onderzoek bij McGrath uit.
McGrath raakt geïntrigeerd door deze verdwijning en gaat op zoek naar het verhaal achter de man. Conant heeft dagboeken van zijn reizen bij gehouden en heel veel aantekeningen gemaakt. Aan de hand daarvan gaat McGrath op zoek naar mensen die hem tegengekomen zijn en reconstrueert hij zijn tochten. Op veel mensen heeft Conant met slechts één ontmoeting een onuitwisbare indruk achter gelaten.
"Hij heeft bij iedereen zijn sporen nagelaten. Wie wil dat nou niet? "P.92
Door het boek heen leer je Conant steeds een beetje beter kennen. Het was een opvallende man, slim, aardig en sociaal, maar ook eenzaam, gekweld en niet in staat om te aarden in de maatschappij. Hij trekt zich als een kluizenaar terug op het water waar hij relatief gelukkig is. Daar kan hij in ieder geval zichzelf zijn.
"De gemoedsrust die ik daar in dat wildwaterparadijs ervoer, hoofdzakelijk in mijn eentje, sterkte me in de gedachte dat het leven je op het dieptepunt van je bestaan uitzonderlijk veel genot en zingeving kan schenken. [...] De ervaring zelf is de beloning. "P. 125
Het taalgebruik in het boek is toegankelijk, maar de vele feiten en personen maken het soms onduidelijk, leiden je af. De schrijfstijl past bij de inhoud. Het verhaal kabbelt voort, net als Conant in zijn kano. En dan ineens is daar weer een mooie ontmoeting/zin (vaak citaat uit Conants aantekeningen) die indruk maakt en je terug brengt in het verhaal. De kaarten voorin en de mooie foto's in het midden van het boek helpen om het verhaal tot leven te brengen.
Gedurende het lezen sluit je Conant steeds meer in je hart en zul je merken dat je hem niet los kunt laten. Net zoals alle anderen die hem ontmoet hebben.
"Degenen die achterblijven
Zullen je niet vergeten
En jou bij zich dragen "
McGrath raakt geïntrigeerd door deze verdwijning en gaat op zoek naar het verhaal achter de man. Conant heeft dagboeken van zijn reizen bij gehouden en heel veel aantekeningen gemaakt. Aan de hand daarvan gaat McGrath op zoek naar mensen die hem tegengekomen zijn en reconstrueert hij zijn tochten. Op veel mensen heeft Conant met slechts één ontmoeting een onuitwisbare indruk achter gelaten.
"Hij heeft bij iedereen zijn sporen nagelaten. Wie wil dat nou niet? "P.92
Door het boek heen leer je Conant steeds een beetje beter kennen. Het was een opvallende man, slim, aardig en sociaal, maar ook eenzaam, gekweld en niet in staat om te aarden in de maatschappij. Hij trekt zich als een kluizenaar terug op het water waar hij relatief gelukkig is. Daar kan hij in ieder geval zichzelf zijn.
"De gemoedsrust die ik daar in dat wildwaterparadijs ervoer, hoofdzakelijk in mijn eentje, sterkte me in de gedachte dat het leven je op het dieptepunt van je bestaan uitzonderlijk veel genot en zingeving kan schenken. [...] De ervaring zelf is de beloning. "P. 125
Het taalgebruik in het boek is toegankelijk, maar de vele feiten en personen maken het soms onduidelijk, leiden je af. De schrijfstijl past bij de inhoud. Het verhaal kabbelt voort, net als Conant in zijn kano. En dan ineens is daar weer een mooie ontmoeting/zin (vaak citaat uit Conants aantekeningen) die indruk maakt en je terug brengt in het verhaal. De kaarten voorin en de mooie foto's in het midden van het boek helpen om het verhaal tot leven te brengen.
Gedurende het lezen sluit je Conant steeds meer in je hart en zul je merken dat je hem niet los kunt laten. Net zoals alle anderen die hem ontmoet hebben.
"Degenen die achterblijven
Zullen je niet vergeten
En jou bij zich dragen "
2
Reageer op deze recensie