Lezersrecensie
Kies je eigen pad
De zoon van Machiavelli is geschreven door Catherine Botermans en speelt zich, zoals de subtitel al aangeeft, af in het Florence van de 16de eeuw. Zowel in de stad als op de boerderij van de familie die per paard een uur van de stad af ligt. Bernardo en zijn zus Primavera hebben beide andere wensen voor hun leven dan hun vader voor hen bedacht heeft. In het boek lees je hoe ze daar mee omgaan en zelf hun weg proberen te kiezen. Het motto van Bernardo daarin is dat "gelukkige mensen accepteren dat er dingen zijn die ze niet kunnen veranderen en zich richten op die elementen waar ze wel invloed op hebben."
Maar het in de praktijk brengen van dit motto alleen maakt hem toch niet gelukkig. Vooral ook omdat wat hij denkt niet te kunnen veranderen niet altijd klopt. Langzaam aan komt hij tot inzicht dat er keuzes gevraagd worden. Keuzes die duidelijk maken "in hoeverre je bereid bent te staan voor wat je zegt"
Het boek is geschreven in de ik-persoon. Het is een chronologisch verhaal met flashbacks er tussendoor. In het begin van het boek is niet altijd even duidelijk wanneer een flashback begint of eindigt, later wordt dat duidelijker. De hoofdstukken zijn kort en makkelijk leesbaar.
Door de uitgebreide omschrijving van eten, kleding, bloemen, dieren en situaties kun je het verhaal soms gewoon proeven, ruiken en voor je zien. Daarnaast sluit het taalgebruik, met ouderwetse woorden en aanduidingen, mooi aan bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.
Feiten en fictie zijn in het boek met elkaar verweven. Voor de lezer is het niet altijd duidelijk wat feit en wat fictie is. In het nawoord wordt dat deels toegelicht. Als je een geschiedenisboek over Machiavelli zoekt is dit boek geen aanrader, maar als je houdt van een goede historische roman zul je niet teleurgesteld worden.
De zoon van Machiavelli is het tweede boek van Catherine Botermans. Haar eerste werk, de zwarte koningin, speelt zich af in dezelfde tijd. Er zijn kleine raakvlakken tussen de boeken als het gaat om personages, maar verder zijn het op zichzelf staande boeken.
Maar het in de praktijk brengen van dit motto alleen maakt hem toch niet gelukkig. Vooral ook omdat wat hij denkt niet te kunnen veranderen niet altijd klopt. Langzaam aan komt hij tot inzicht dat er keuzes gevraagd worden. Keuzes die duidelijk maken "in hoeverre je bereid bent te staan voor wat je zegt"
Het boek is geschreven in de ik-persoon. Het is een chronologisch verhaal met flashbacks er tussendoor. In het begin van het boek is niet altijd even duidelijk wanneer een flashback begint of eindigt, later wordt dat duidelijker. De hoofdstukken zijn kort en makkelijk leesbaar.
Door de uitgebreide omschrijving van eten, kleding, bloemen, dieren en situaties kun je het verhaal soms gewoon proeven, ruiken en voor je zien. Daarnaast sluit het taalgebruik, met ouderwetse woorden en aanduidingen, mooi aan bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.
Feiten en fictie zijn in het boek met elkaar verweven. Voor de lezer is het niet altijd duidelijk wat feit en wat fictie is. In het nawoord wordt dat deels toegelicht. Als je een geschiedenisboek over Machiavelli zoekt is dit boek geen aanrader, maar als je houdt van een goede historische roman zul je niet teleurgesteld worden.
De zoon van Machiavelli is het tweede boek van Catherine Botermans. Haar eerste werk, de zwarte koningin, speelt zich af in dezelfde tijd. Er zijn kleine raakvlakken tussen de boeken als het gaat om personages, maar verder zijn het op zichzelf staande boeken.
3
Reageer op deze recensie