Lezersrecensie
Een dubbeltje wordt nooit een kwartje
Het lelietheater van Lulu Wang las ik ooit voor de lijst op de middelbare school, en was het enige boek van die lijst dat ik echt mooi vond. Daarom wilde ik het graag herlezen, zou ik het nog steeds mooi vinden? Het antwoord is ja.
Het verhaal wordt verteld vanuit het Chinese meisje Lian, een meisje uit de eerste kaste, van wie de ouders beide tijdelijk in heropvoedingskampen zitten, vanwege onjuiste sympathieën. Wat er precies aan ten grondslag ligt, wordt niet meteen duidelijk, maar later in het boek lees je hoe makkelijk iemand beschuldigd kan worden en hoe moeilijk het is daar zelf niet aan deel te nemen.
Naast Lian is Kim het belangrijkste personage in het boek. Kim komt uit de derde kaste en wordt door alles en iedereen getreiterd en gekleineerd. Kim woont in de modderhuisjesbuurt, is ijzersterk en lijkt alles onbewogen te ondergaan. Ze is niet moeders mooiste, is te mager, vies en onverzorgd en kan op school niet echt meekomen. Lian sluit vriendschap met Kim, iets dat in het kastenstelsel zeer ongebruikelijk is. Lian geeft Kim hoop door haar te helpen uit te blinken, zodat ze aanzien krijgt. Ze maken elke dag samen huiswerk, trainen voor de belangrijke Herfstspelen en met resultaat: Kim blinkt in alles uit.
Toch blijkt het keer op keer niet voldoende. Kim wordt steeds opnieuw teleurgesteld, hoe hard ze er ook voor vecht, als derdekaster ben je een dubbeltje en word je nooit een kwartje. Als dat besef doordringt neemt Kim radicale beslissingen met grote gevolgen.
Het boek is een monument van een jeugd in China, een opgroeiend meisje en alles wat daarbij komt kijken in een wereld die strak van bovenaf wordt geredigeerd. Door het perspectief van Lian kon Wang meer laten zien van het leven in de jaren 70, en kon het verhaal van Kim van een afstand worden gevolgd. Dit maakt dat het verhaal zo opgebouwd wordt dat je de ontwikkeling van Kim goed in de context kunt plaatsen, kunt meevoelen met haar en kunt begrijpen waarom ze doet wat ze doet. Daarmee zijn de scènes die niet in dienst stonden van het plot en wat vertraagden, vergeven.
Het einde van het boek vond ik ijzersterk, het doet mij nadenken over hoe we omgaan met bepaalde groepen mensen, hoe soms geoordeeld wordt over handelen en voorbij wordt gegaan aan wat daaraan vooraf ging. Hoeveel impact tevergeefse moeite om gezien te worden kan hebben en hoe erg het is als dubbeltjes nooit kwartjes kunnen worden.
Het verhaal wordt verteld vanuit het Chinese meisje Lian, een meisje uit de eerste kaste, van wie de ouders beide tijdelijk in heropvoedingskampen zitten, vanwege onjuiste sympathieën. Wat er precies aan ten grondslag ligt, wordt niet meteen duidelijk, maar later in het boek lees je hoe makkelijk iemand beschuldigd kan worden en hoe moeilijk het is daar zelf niet aan deel te nemen.
Naast Lian is Kim het belangrijkste personage in het boek. Kim komt uit de derde kaste en wordt door alles en iedereen getreiterd en gekleineerd. Kim woont in de modderhuisjesbuurt, is ijzersterk en lijkt alles onbewogen te ondergaan. Ze is niet moeders mooiste, is te mager, vies en onverzorgd en kan op school niet echt meekomen. Lian sluit vriendschap met Kim, iets dat in het kastenstelsel zeer ongebruikelijk is. Lian geeft Kim hoop door haar te helpen uit te blinken, zodat ze aanzien krijgt. Ze maken elke dag samen huiswerk, trainen voor de belangrijke Herfstspelen en met resultaat: Kim blinkt in alles uit.
Toch blijkt het keer op keer niet voldoende. Kim wordt steeds opnieuw teleurgesteld, hoe hard ze er ook voor vecht, als derdekaster ben je een dubbeltje en word je nooit een kwartje. Als dat besef doordringt neemt Kim radicale beslissingen met grote gevolgen.
Het boek is een monument van een jeugd in China, een opgroeiend meisje en alles wat daarbij komt kijken in een wereld die strak van bovenaf wordt geredigeerd. Door het perspectief van Lian kon Wang meer laten zien van het leven in de jaren 70, en kon het verhaal van Kim van een afstand worden gevolgd. Dit maakt dat het verhaal zo opgebouwd wordt dat je de ontwikkeling van Kim goed in de context kunt plaatsen, kunt meevoelen met haar en kunt begrijpen waarom ze doet wat ze doet. Daarmee zijn de scènes die niet in dienst stonden van het plot en wat vertraagden, vergeven.
Het einde van het boek vond ik ijzersterk, het doet mij nadenken over hoe we omgaan met bepaalde groepen mensen, hoe soms geoordeeld wordt over handelen en voorbij wordt gegaan aan wat daaraan vooraf ging. Hoeveel impact tevergeefse moeite om gezien te worden kan hebben en hoe erg het is als dubbeltjes nooit kwartjes kunnen worden.
1
Reageer op deze recensie