Musicus, verzetsvrouw, dirigent

Frieda Belinfante had een leven gevuld met muziek. Ze begon als celliste en werd daarnaast dirigent.Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het de muziek die Frieda Belinfante weer deed opstaan uit een diepe depressie. Eens een musicus, altijd een musicus.
In het boek Een schitterend vergeten leven: de eeuw van Frieda Belinfante, geschreven door de journaliste Toni Boumans, wordt heel duidelijk wat muziek voor iemand kan betekenen.
Dit chronologisch geschreven verhaal is prettig om te lezen en beschrijft tot in detail alles wat Frieda in haar lange leven heeft meegemaakt. Het boek bevat drie delen.
Deel 1 vertelt ons over haar jeugd, hoe ze op aandringen van haar vader cello leerde spelen en zelfs samen met hem in de kleine zaal van het Concertgebouw optrad.
Deel 2 gaat over de donkere jaren van de Tweede Wereldoorlog, waarin Frieda niet aan de kant bleef staan maar betrokken raakte bij het kunstenaarsverzet van Arondéus en Van der Veen. Ze werkte mee aan de voorbereidingen voor de spectaculaire overval op het Bevolkingsregister in Amsterdam. Uiteindelijk moest ze, nadat veel van haar verzetsvrienden waren opgepakt en gedood, onderduiken en probeerde ze Zwitserland te bereiken. Daar aangekomen, raakte ze zwaar depressief maar door een cello, die ze in handen kreeg, leefde ze weer op.
Deel 3 beschrijft haar vertrek naar Amerika en haar weg naar het succesvolle dirigentschap. In die tijd heel uitzonderlijk voor een vrouw. Tot haar dood bleef ze in Amerika wonen en daar overleed ze uiteindelijk toen ze de negentig gepasseerd was.
Deze biografie leest als een trein, we zitten als het ware boven op de gebeurtenissen, we ontdekken wie Frieda eigenlijk is, een doorzetter, iemand die van vrouwen houdt, iemand die haar gevoelens ver weg stopt. In die tijd durfde ze er niet openlijk vooruit te komen dat ze lesbisch was. Ze paste zich aan maar had regelmatig korte en ook langdurige relaties. Als ze nu had geleefd, was ze vast een voorvechter geworden voor homorechten.
Is dit een aanrader? Ja zeker. Het leven van zo’n principiële, kordate vrouw mag niet vergeten worden. Je komt veel te weten, maar het lijkt erop dat de schrijfster echt alles, wat ze maar heeft opgedoken, in haar boek kwijt wil. Dat is jammer want zeker in deel 3 wordt het verhaal te langdradig. Ook jammer, dat de foto’s in het boek niet gewoon zijn afgedrukt tussen de tekst. Nu vinden we ze, zoals vaak, op fotopagina’s bij elkaar, waardoor je als lezer toch een minder goed beeld krijgt.Mooi, dat je te weten komt, hoe het was om te leven voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deel 2 geeft daarvan het meest meeslepende beeld. Overduidelijk wordt dat muziek alles was voor Frieda. Eens een musicus, altijd een musicus.