Een zoetzure snack

In dit tweede deel van de Barista!-trilogie bouwt Elsbeth Witt voort op het verhaal waar in het eerste boek al stukjes en beetjes van te lezen zijn geweest. Dit boek is helemaal gewijd aan Iris en wat zich afspeelt in haar leven. Werd aan het einde van Koffie verkeerd al een tipje van de sluier opgelicht, verdwijn je in dit boek mijlendiep in de gebeurtenissen.

Iris is schattig, het is niet anders te omschrijven. Ze is het kleine blonde meisje dat van orde en netheid houdt. Ze houdt van dingen die gaan zoals ze horen te gaan en bakt met liefde taarten, muffins en andere zoetigheden voor de koffiebar waar ze tijdelijk werkt. Ja, tijdelijk. Want Iris heeft gestudeerd om psycholoog te worden en haar vriend David rekent erop dat ze daar ook in verder zal gaan. Samen zijn zij echt een ambitieus koppel, alleen lijken ze nog niet helemaal te beseffen dat hun ambities niet langer dezelfde zijn.

Het boek zelf leest net als het eerste deel echt heel goed weg. Het enige wat in dit verhaal ook erg opviel, was het ongeloofwaardige gedrag van Laura, over wie het eerste boek ging. Waar ze in het eerste boek nog tegen Iris zei dat deze altijd bij haar terecht kon, lijkt dit in het tweede deel helemaal te zijn vergeten. Iris en Sophie zeggen nog tegen elkaar dat Laura haar hart op haar tong draagt en altijd zegt wat ze denkt en vindt, maar dit is helemaal niet het geval. Ze mompelt, snibt, snauwt en schreeuwt, maar op geen enkel willekeurig moment zegt ze wat ze vindt of denkt. Ze is er zelfs niet voor haar beste vriendin nadat deze bijna huilend heeft gezegd dat ze zich verschrikkelijk eenzaam voelt. En dat is verschrikkelijk, zeker omdat het zo haaks staat op boek één. Iris was er altijd voor Laura!

Laura is dus een slechte vriendin en hoewel ze het er later in het boek over hebben, wordt het later afgedaan met een bijzonder slap excuus! Ze heeft puur mazzel dat Iris een hele vriendelijke tante is die makkelijk met haar hand over haar hart strijkt. Ze worden weer vrienden en ondanks de moeilijkheden in haar leven komt Iris er weer bovenop en ontdekt wie ze echt in haar leven wil hebben. Zij zit fout, haar vriend zit fout en ze moeten allebei goed naar hun prioriteiten kijken. Daar komt een goede dosis drama aan te pas. Daarnaast had de verhaallijn met David of zelfs Luigi verder uitgewerkt kunnen worden in het verhaal. Natuurlijk is het hilarisch dat Luigi’s broer Mario heet, maar voor de informatie die zo nu en dan gegeven wordt was iets meer achtergrondbeschrijving helemaal niet misplaatst geweest.

Al met al had dit boek meer kunnen zijn dan dat het is. Het tempo is wel lekker hoog, net als in het eerste deel, maar het was ook niet erg geweest wanneer dingen daadwerkelijk besproken werden. In plaats daarvan lopen, pagina na pagina, mensen weg. Dat gezegd hebbende is Iris’ groei gedurende het boek maakt wel heel mooi. Ze laat haar tienjarenplan even voor wat het is en kijkt naar wat ze daadwerkelijk leuk vindt en graag wil bereiken in haar leven. Wil ze eigenlijk wel wat anderen van haar verwachten of wil ze juist iets heel anders? Dat is iets dat veel meer mensen mogen doen. Lang niet alles is even goed in dit verhaal, maar het resultaat is mooi. Drie sterren voor deze zoetzure snack!