Lezersrecensie
Topboek!
Jasmijn en Imke worden tijdens een enorme ruzie tussen hun dronken moeder en haar vriend uit huis gehaald. Ze worden naar een kindertehuis gebracht, omdat het al lange tijd niet goed ging thuis. Er was bijna geen eten, hun kleding was ongewassen, te klein of kapot en ze werden vaak alleen gelaten. Jasmijn en Imke willen graag naar huis, ondanks dat het niet zo goed ging thuis. In het kindertehuis is alles anders. Ze kijken uit naar de komst van hun moeder. Zou het haar lukken om te stoppen met drinken?
‘Groene ranja’ is het vervolg op ‘Wodka en ranja’. In dit boek word je meegenomen in een verhaal over uithuisplaatsing, verwaarlozing, alcoholverslaving, onvermogen, liefde en trouw. ‘Wodka en ranja’ vond ik zo geweldig geschreven, dat ik heel benieuwd was naar dit boek. Ook dit boek is weer erg mooi geschreven. Het verhaal wordt belicht vanuit verschillende oogpunten, bijv van Jasmijn, moeder en een medewerker uit het kindertehuis. Zo zie je hoe iedereen dingen ervaart. Dat je ook ziet dat er bij moeder, ondanks haar onvermogen, echt wel liefde is.
Ik raad dit boek aan iedereen aan om te lezen, maar vooral aan mensen die met pleegzorg te maken hebben en mensen in het onderwijs. Door dit boek besef je dat er kinderen zijn die veel zorgen hebben, niet ‘gewoon’ naar school kunnen. Die de zorg hebben of ze wel te eten hebben, of het wel goed gaat met hun ouder, die te dunne kleding aanhebben als het koud is, voor een broertje of zusje moeten zorgen etc. Als er al heel veel energie gaat zitten in die primaire dingen, is het een hele kunst om ook nog genoeg concentratie over te houden om je schoolwerk te doen.
Ik had ook een stuk herkenning over dingen die in de jaren 70 heel normaal waren. Geen telefoon hebben, bellen bij de buren, alleen op bepaalde momenten televisie kunnen kijken, de Fabeltjeskrant, de juf die plaatjes op een bord van vilt plakt etc.
Yvonne Sonke heeft deze boeken geschreven, gebaseerd op herinneringen uit haar vroege jeugd.
‘Groene ranja’ is het vervolg op ‘Wodka en ranja’. In dit boek word je meegenomen in een verhaal over uithuisplaatsing, verwaarlozing, alcoholverslaving, onvermogen, liefde en trouw. ‘Wodka en ranja’ vond ik zo geweldig geschreven, dat ik heel benieuwd was naar dit boek. Ook dit boek is weer erg mooi geschreven. Het verhaal wordt belicht vanuit verschillende oogpunten, bijv van Jasmijn, moeder en een medewerker uit het kindertehuis. Zo zie je hoe iedereen dingen ervaart. Dat je ook ziet dat er bij moeder, ondanks haar onvermogen, echt wel liefde is.
Ik raad dit boek aan iedereen aan om te lezen, maar vooral aan mensen die met pleegzorg te maken hebben en mensen in het onderwijs. Door dit boek besef je dat er kinderen zijn die veel zorgen hebben, niet ‘gewoon’ naar school kunnen. Die de zorg hebben of ze wel te eten hebben, of het wel goed gaat met hun ouder, die te dunne kleding aanhebben als het koud is, voor een broertje of zusje moeten zorgen etc. Als er al heel veel energie gaat zitten in die primaire dingen, is het een hele kunst om ook nog genoeg concentratie over te houden om je schoolwerk te doen.
Ik had ook een stuk herkenning over dingen die in de jaren 70 heel normaal waren. Geen telefoon hebben, bellen bij de buren, alleen op bepaalde momenten televisie kunnen kijken, de Fabeltjeskrant, de juf die plaatjes op een bord van vilt plakt etc.
Yvonne Sonke heeft deze boeken geschreven, gebaseerd op herinneringen uit haar vroege jeugd.
1
Reageer op deze recensie