Over-the-top, absurd en ongeloofwaardig

Geveld door een blindedarmontsteking tijdens een verblijf in Marrakesh ontmoet de Franse Providence het weeskind Zahera, gedoemd haar hele leven in het ziekenhuis te slijten wegens taaislijmziekte. De zelf kinderloze Providence beweegt hemel en aarde om het doodzieke meisje te adopteren, maar wanneer ze dan eindelijk toestemming krijgt om haar dochter mee te nemen naar Frankrijk, gooit een IJslandse vulkaan roet in het eten. Onder het mom van ‘liefde geeft vleugels’ gaat Providence dan maar zelf vliegen, en probeert ze in een race tegen de klok het ziekenhuis te bereiken waar Zahera ligt te sterven.

Romain Puértolas bouwt met Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt voort op het succes van zijn vorige roman De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast. De Fransman was naar verluidt reeds luchtverkeersleider, piloot, politieagent, goochelaar, dj, componist, vertaler en tolk, en kan daar nu gerust bestsellerauteur aan toevoegen. Maar wat te verwachten van een roman die hij naar eigen zeggen in slechts twee weken tijd op een mobiele telefoon uittikte?

Absurditeit scoort, blijkbaar. Vergelijkingen met het werk van Jonas Jonasson zijn niet veraf, al hebben romans van laatstgenoemde nog enige literaire waarde. Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt is een aaneenschakeling van slappe woordgrapjes die erop gericht zijn de lezer een makkelijke glimlach te onttrekken, en staat bol van overdreven idiote situaties van dergelijk niveau dat ze enkel in een kinderboek op hun plaats zijn. Puértolas laat een hele rits kleurrijke personages voorbijkomen en gooit met flauwe vergelijkingen ("Providence’ hoop keerde terug, vlugger dan je Iglo-vissticks kunt ontdooien"), onnozele situaties ("Ze huilde nog harder toen ze merkte dat ze in plaats van haar handtas een plastic Carrefour-tas vol afval aan haar arm had."), en ronduit vervelende nonsens (" 'Breisprinkhanen? U bedoelt zeker bidsprinkhanen?’ ‘Bij u bidden de sprinkhanen,’ legde de monnik handenwrijvend uit, ‘vandaar hun naam, maar bij ons breien ze. Ja, om precies te zijn, de broeders van deze deemoedige orde breien kaaskleren.’ ") Alsof dat nog niet genoeg is, heeft de auteur ook nog eens de behoefte om zijn humor tussen haakjes te gaan benadrukken." ‘De Française keek weer naar hem op (naar de Aziaat, niet naar Rimbaud)’ " of " ‘De mannen kwamen algauw in zicht, op de ruggen van dromedarissen, gekleed in djellaba’s en met tulbanden op (de mannen, niet de dromedarissen)’ ", om maar enkele voorbeelden te noemen.

De verhaallijn met Zahera brengt dan ook een welkome afwisseling. In deze korte hoofdstukjes zien we een andere Puértolas, die op eenvoudige en ongedwongen wijze de leefwereld van het zieke meisje onder woorden weet te brengen. De stijl doet zelfs even denken aan Oscar en Oma Rozerood, het pareltje van Eric-Emmanuel Schmitt, en dat levert hier en daar dan toch nog mooie tekst op. "Een leven weegt niets. Zelfs niet op onze aan zwaartekracht onderhevige aardbol. We leven een poosje tot een ziekte ons komt halen en ons met zich meeneemt naar dat plafond vol sterren."

Enkel het verrassende einde dat alles (gelukkig!) in een ander perspectief plaatst, maakt het lezen van Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt de moeite waard, al blijft deze roman boven alles de neerslag van een overijverige schrijver die zijn enthousiasme en absurde fantasie niet weet te doseren, en zich beter tot een andere doelgroep had gericht.