De dader heeft het gedaan!

Nicolien Mizee (1965) is columniste en debuteerde in 2000 met Voor God en de sociale dienst. Sindsdien probeerde ze verschillende genres uit waardoor ze tot een geheel eigen stijl kwam, die ongeveer samen te vatten is als eigenwijs, ludiek en onconformistisch. Haar werk werd bekroond met de Libris Literatuurprijs. Met Moord op de moestuin wilde Mizee in eerste instantie een vrolijk zomerboek schrijven, maar als enorme Agatha Christie fan tegelijk ook haar eerste detective.

De roman begint tragikomisch als de kersverse man van Judith drie dagen na het huwelijk een hartaanval krijgt die hem in een kasplantje heeft veranderd. Zijn herstelperiode wordt nagenoeg onmogelijk gemaakt door de buren, die verbouwingen aan het uitvoeren zijn. Tussen de trillende muren en brokstukken die alle kanten opvliegen, komen Judiths zus Cora en haar man Ad hen elke dag eten brengen. Ze blijken echte redders in nood wanneer ze voor de hele zomer een boswachtershuisje voor hun vieren huren. Eens aangekomen op landgoed Groenlust, blijkt dit eigendom te zijn van Cora en Judiths oude schoolvriendinnen. Ze raken geïntrigeerd door de zogenaamde ‘vloek van de Lanssens’ waardoor elke eigenaar van Groenlust het landgoed rond zijn vijftigste wil weggeven. Om haar vakantiedagen wat te vullen, huurt Judith een van de tien moestuintjes van een volkstuinvereniging op het landgoed, onbewust van het feit dat bij minder dan tien huurders de erfpacht vervalt, en de eigenaar een half miljoen opstrijkt.

Ze legt contact met de andere huurders, en hier voert Mizee een hele reeks kleurrijke personages op. Een leuke toevoeging van de uitgever is de mooi vormgegeven plattegrond van het landgoed in de flap van het boek die als geheugensteuntje kan dienen. De moestuinierders zijn grofweg in te delen in twee groepen: oude mannetjes met oerdegelijke methoden, en nieuwe eco tuinierders die simpelweg doen waar ze zin in hebben. Tussen deze karikaturen zijn in de loop der jaren heel wat spanningen ontstaan, niet in de laatste plaats omtrent de honderdjarige saffraanpeer op de grens van twee perceeltjes. Het al of niet snoeien van deze boom wordt een onoverkomelijk twistpunt. Wanneer Judith op de grens van haar tuintje op een schedel stuit en er kort daarna ook nog een moord plaatsvindt, wordt de microkosmos van het volkstuintjescomplex de crimescene waarrond Mizee haar ludieke detective spint. Jammer dat de personages net ietsje té lollig en speciaal moeten zijn. Zo is er eentje geobsedeerd door kabouters, werkt een ander fervent aan een Sinterklaasopera en lijken alle vrouwen in het boek emotioneel labiel.

Mizee etaleert haar indrukwekkende botanische en ornithologische kennis door elke plant en vogel bij zijn specifieke naam te noemen, en de lezer krijgt ook nog een gratis lesje moestuinieren voor beginners. Als genre is Moord op de moestuin moeilijk te omschrijven en de plot is volledig ondergeschikt aan de stijl en (soms flauwe) humor die je moeten liggen. Is dit een serieuze poging tot een detective of een parodie; wie zal het zeggen. Ondanks de soms gebrekkige uitwerking is het schrijfplezier van de auteur onmiskenbaar, waardoor het boek heel vlot doorleest, en wordt de moord op de laatste pagina’s ook nog eens netjes opgehelderd.