Hoop sterft het laatst

De Deense schrijfster Caroline Albertine Minor (1988) is bij ons vrijwel onbekend, al debuteerde ze in 2013 reeds met de roman Pura Vida. Haar derde boek werd onlangs uitgegeven door Uitgeverij Das Mag. Op zich al een reden om een blik op de jonge Deense te werpen, wetende dat deze uitgeverij slechts een bescheiden tiental boeken per jaar uitbrengt en bovenmatig veel tijd en energie in debutanten stopt. Zegeningen is een bundel kortverhalen waarin Minor haar lezers onderdompelt (en dat kun je gerust letterlijk nemen) in een wereld van verdriet, rouw, pijn en alle aanverwante emoties, en onderzoekt wat dit met een mens doet. Het boek dateert reeds van 2017 en won intussen verschillende literaire prijzen.

In zeven hoofdstukken met telkens een andere insteek beschrijft Minor in sprankelend proza de meest pijnlijke momenten uit het leven van een handvol mensen. Een jonge moeder worstelt met schuldgevoelens na de dood van haar minnaar, een vrouw wordt verlaten door haar man die haar en hun zoontje na een hersenletsel plots niet meer herkent, een familie weet zich geen raad met de onverwachte zelfmoord van hun dochter bij een gastgezin in Australië. In het openingsverhaal trekt een dochter naar een dorpje in Zuid-Frankrijk om de laatste weken samen met haar zieke, vervreemde vader door te brengen. De plotse confrontatie met zijn leven en aftakeling sloopt haar compleet.

Bij elk verhaal wordt de lezer midden in een kluwen van complexe emoties gedropt, en het duurt vaak even voor je de personages uit elkaar kunt halen en begrijpt waar het juist om draait. Van de hoofdpersonen zelf krijg je niet alles uit eerste hand mee en moeten zaken afgeleid worden tussen de regels door. Minor gebruikt geen woord te veel en toont zich sterk in het net onbeschreven laten van sommige gebeurtenissen. Door die ruimte voor suggestie open te laten, komt de inhoud des te hard binnen. Niks te pijnlijk voor woorden; met haar beeldspraak slaagt Minor er in om allerlei vormen van verdriet op talloze nieuwe manieren te omschrijven, en brengt ze daarbij melancholie en inkeer tot nieuwe hoogten.

 “Als hij me verliet, zou het niet lang duren voor ik verschrompelde als de navelstomp van een kind en van de wereld viel.”
“De gedachte aan het archief, de geslachtsloze geur van oud papier vulde me met een zwaarte die normaal gesproken alleen met drank kon worden verlicht.”
“Het was lastig om het gesprek op gang te houden. Ik gleed uit het moment of erdoorheen naar de bodem.”
“Ik huilde geluidsloos in de tijd die het kostte om een halve ketel water te koken.”

Ondanks de zware onderwerpen is Zegeningen toch een hoopvol boek vol licht. Op het einde van elk verhaal is het dal nét iets minder diep, de situatie nét iets minder uitzichtloos, en begint de ander weer voorzichtig te leven. Of dit nu komt door het einde van het rouwproces of de hulp van een vriend of vreemde, het leven zet zich voort. Net daardoor blijven de verhalen ook lang nawerken. Zoals als het Chinese spreekwoord uit een van de hoofdstukken: ‘Je verlaat de tuin der droefenis met een geschenk in je hand’.