Lezersrecensie
Veel te Frans
Waarschuwing: als je niet ingebed bent in de Franse cultuur, of misschien zelfs al als je niet zelf een paar jaar in Frankrijk hebt gewoond, begin dan niet aan dit boek. Zoals ik begrijp je er dan gewoon geen hout van. Dat wil zeggen: je begrijpt de zinnen, je begrijpt dat de schrijver het over andere schrijvers, televisiepersoonlijkheden, boeken, kinderprogramma's, films, muziek en dergelijke heeft die bij haar nostalgische gevoelens opwekken. Maar als je niet Frans bent, herken je 90% van die fantastische herinneringen helemaal niet. Want met uitzondering van die schamele 10% zijn ze in de eerste plaats allemaal heel erg Frans.
Nobelprijs? Vast heel verdiend. Wij van de Franse sectie van het comité vinden onze Franse Annie de beste kandidaat. Is dat zo? Ik als Nederlander kan het niet beoordelen. Ik kan mij voorstellen dat dezelfde opzet, geschreven vanuit Nederlands perspectief wel boeiend voor me was geweest. Maar deze uitvoering niet.
En dan is het boek ook nog eens geschreven zonder rustpunt. Alinea's achter elkaar zonder hoofdstukindeling. Als je tenminste geen onderscheid maakt tussen de alinea-scheidingen van één en twee regels. Die wat grotere witruimte kondigt meestal een stap in de tijd aan. Maar de tekst blijft het hele boek door een muur waar je tegenop ziet als je eigenlijk met tegenzin leest.
Wel waardering heb ik voor de motivatie voor de opzet van het boek. Dat legt Annie uit op de eerste en de laatste bladzijden. Ze wil haar ervaringen in de vorm van woorden en beelden bewaren voor het nageslacht, ook als ze er zelf niet meer is. Zelf omschrijft ze dat overigens veel mooier en met meer diepgang. En dat is ook precies wat ze in de rest van het boek doet. Alleen ben ik bang dat het ook Franse generaties over 100 jaar niets meer zal zeggen.
Nobelprijs? Vast heel verdiend. Wij van de Franse sectie van het comité vinden onze Franse Annie de beste kandidaat. Is dat zo? Ik als Nederlander kan het niet beoordelen. Ik kan mij voorstellen dat dezelfde opzet, geschreven vanuit Nederlands perspectief wel boeiend voor me was geweest. Maar deze uitvoering niet.
En dan is het boek ook nog eens geschreven zonder rustpunt. Alinea's achter elkaar zonder hoofdstukindeling. Als je tenminste geen onderscheid maakt tussen de alinea-scheidingen van één en twee regels. Die wat grotere witruimte kondigt meestal een stap in de tijd aan. Maar de tekst blijft het hele boek door een muur waar je tegenop ziet als je eigenlijk met tegenzin leest.
Wel waardering heb ik voor de motivatie voor de opzet van het boek. Dat legt Annie uit op de eerste en de laatste bladzijden. Ze wil haar ervaringen in de vorm van woorden en beelden bewaren voor het nageslacht, ook als ze er zelf niet meer is. Zelf omschrijft ze dat overigens veel mooier en met meer diepgang. En dat is ook precies wat ze in de rest van het boek doet. Alleen ben ik bang dat het ook Franse generaties over 100 jaar niets meer zal zeggen.
5
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Bob Hasenaar
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
