Het leven tijdens en na de Vietnamoorlog: wij waren daar.

Ik las De vergeten vrouwen van Kristin Hannah (vertaald door Marike Groot en Sander Brink), een boek over de ervaring van een verpleegkundige voor, tijdens en na haar periode in Vietnam. Hoewel Kristin Hannah al een stuk of vijfentwintig boeken heeft geschreven, was dit mijn eerste kennismaking met deze, toch welbekende, Amerikaanse auteur. En wat voor kennismaking.

In De vergeten vrouwen volg je Frankie McGrath, een jonge vrouw die haar broer achterna wilt om een oorlogsheld in Vietnam wilt worden. Ze hoort veel over mannelijke oorlogshelden, maar hoort nauwelijks over vrouwelijke oorlogshelden en is vastbesloten daar verandering in te brengen. Met maar weinig ervaring, maar des te meer ambitie en moed, begint ze aan het Vietnamavontuur. De ervaring van haar leven, met vriendschappen voor het leven. Als ze eindelijk weer thuiskomt, valt er genoeg te verwerken. Alleen wordt ze door iedereen, haar familie en het Amerikaanse volk, niet ontvangen als de held die ze zelf dacht te zijn.

Het verhaal is vernieuwend en interessant. De Vietnamoorlog was voor mij, en ik denk veel Nederlandse lezers met mij, nog heel onbekend. Het boek is daarom ook voor de Europese lezers erg interessant: het is echt een onderwerp dat hier nog erg onderbelicht is. Je leest over de voor ons onbekende geschiedenis. Ook is het hoofdpersonage, een vrouw in de oorlog, een doelgroep die maar weinig aan bod komt. Na het lezen van dit boek weet je niet alleen inhoudelijk meer over deze oorlog en de nasleep, ook heb je meer geleerd over de traumatische en mentale gevolgen die het kan hebben. Dit complete plaatje zorgt voor een heldere representatie van het tijdsbeeld. Het is gelukkig niet puur een vertelling van de geschiedenis, maar bevat een psychologische en emotionele noot. Hierdoor is het boek veelzijdig, ontroerend en boeiend.

Er gebeurt veel in dit boek, maar de auteur heeft de situaties zo verhalend weten te beschrijven dat de ene gebeurtenis soepeltjes overloopt in de andere, zonder dat het te opsommend lijkt. Het verhaal wordt chronologisch verteld, maar is desondanks geen seconde saai of niet speels. Dit maakt het verhaal toegankelijk en gemakkelijk te lezen. Ook blijf je geboeid door het hoofdpersonage: het is mooi hoe ze ontwikkeld door het verhaal heen. Ondanks dat ze genoeg misstappen maakt (en dit het verhaal realistisch en intrigerend maakt), merk je toch dat ze op een bepaalde manier groeit en zichzelf beter leert kennen.

De vergeten vrouwen is een verhaal over de geschiedenis uit het verleden, maar helaas zijn een aantal onderwerpen (oorlog, discriminatie, seksisme) nog steeds actueel. Het is een cadeautje hoe Kristin Hannah dat in dit boek heeft weten aan te kaarten en vorm te geven. Dit was mijn eerste kennismaking met Kristin Hannah, maar zeker niet mijn laatste.

Twee mooie quotes om mee af te sluiten:

- ‘Ik hou van jullie,’ zei ze. Dat was het start- en eindpunt in het leven: liefde. De reis was alles wat ertussen lag.
- De vrouwen hadden een verhaal te vertellen, ook al was de wereld er nog niet helemaal klaar voor om het aan te horen, en hun verhaal begon met drie eenvoudige woorden. Wij waren daar.