Alles wat ik aan dit boek geweldig vond

Met Alles wat ik aan je liefhad komt de Oxymoron-reeks tot een einde. Een einde waar ik naar uitkeek, maar tegelijkertijd tegenop zag, want hoe neem je afscheid van een serie die je zó heeft meegesleept?

In dit derde deel wordt duidelijk dat het leven voor Hazel en Jamie allesbehalve rozengeur en maneschijn is. Na haar tijd in Parijs keert Hazel terug naar Nederland, waar een onverwachte brief op haar wacht, van iemand van wie ze dat het minst had verwacht. Maar voor ze actie kan ondernemen, dient zich een nog grotere nachtmerrie aan.

Ook Jamie’s wereld staat op zijn kop. Sinds zijn terugkeer is hij alles kwijt. Afgesloten van de mensen om hem heen en gevangen in zelfdestructie zoekt hij troost in de fles. Maar wanneer zijn grootste angst werkelijkheid wordt, zinkt hij nog dieper weg. Toch komt hulp uit een onverwachte hoek.

De tragedie die hen beiden treft, verwerken ze op totaal verschillende manieren. Hazel cijfert zichzelf weg en doet er alles aan om anderen te helpen, terwijl Jamie zich juist volledig afsluit en doet alsof het probleem niet bestaat.

Langzaam maar zeker vinden ze weer lichtpuntjes in het leven. Ze bouwen iets moois op, durven weer vooruit te kijken. Maar de vraag blijft: komen ze uiteindelijk bij elkaar?

Dat, lieve lezer, moet je zelf ervaren. Want dit slotdeel is een emotionele achtbaan waarin haat en liefde elkaar constant afwisselen. Je wordt meegesleurd in een wirwar van hoop, verdriet en nieuwe kansen. En wanneer je de laatste bladzijde omslaat, blijf je nog even beduusd achter.

Sommige keuzes verrassen, sommige zetten je aan het denken. Kan liefde werkelijk alles overwinnen?

"Een verhaal over liefde, verlies en de kracht om steeds weer op te staan, tegen alle verwachtingen in."