Intrigerend plot, maar gemiste spanning in De Krijtman

De Krijtman is het debuut van C.J. Tudor, geïnspireerd door haar dochter die na haar verjaardag stoepkrijtmannetjes begon te tekenen. Hoewel het plot van het boek goed in elkaar steekt, vond ik de uitwerking persoonlijk minder overtuigend.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van hoofdpersoon Eddie, in de ik-vorm. De gebeurtenissen wisselen voortdurend tussen twee tijdsperioden: 1986, toen Eddie 12 jaar oud was, en 2016, wanneer hij volwassen is. Deze wisselingen verlopen soepel, waardoor je langzaam meer ontdekt over de mysteries uit 1986. De manier waarop de verhaallijnen aan het einde samenkomen, is goed uitgewerkt.

Toch vond ik het boek traag op gang komen. Het duurde even voordat ik echt in het verhaal zat, en zelfs toen wist het me niet volledig te grijpen. Soms voelde het verhaal wat verwarrend aan, en ik had het idee dat er te veel aandacht werd besteed aan bijzaken die niet relevant waren. Bovendien miste ik de opbouw van spanning die je van een thriller mag verwachten. Op sommige momenten moest ik mezelf echt door het verhaal heen slepen.

Ondanks deze punten heb ik het boek uitgelezen, en ik kan me voorstellen dat anderen de schrijfstijl juist kunnen waarderen. Voor mij persoonlijk bleef het echter iets te veel hangen in de details en miste ik de spanning die een thriller echt meeslepend maakt.