Spanning smelt als sneeuw voor de zon

Heel wat jaren geleden las ik De zoon van Jo Nesbo, een boek dat ik me herinner als een sterke en meeslepende thriller. Ook De sneeuwman had ik al eens gelezen. Als het niet voor de “enge mannen challenge” van Ilonaslevenbijls was geweest, had ik het waarschijnlijk niet opnieuw opgepakt. Maar omdat dit het laatste boek van de challenge was, wilde ik de finish niet missen. Hoewel ik me nog flarden van het verhaal kon herinneren, was het meeste van de plot vervaagd. Dat zegt vaak al veel. Toch besloot ik het opnieuw te proberen.

Helaas wist het boek me ook deze keer niet echt te grijpen. Het plot zit op zich goed in elkaar, maar het verhaal komt soms verwarrend over. Bovendien wordt er regelmatig uitgeweid over details die weinig toevoegen, waardoor de spanning en het tempo eruit gehaald worden. Voor mij was dit storend.

Jo Nesbo is echter een veelgeprezen auteur, en ik kan me voorstellen dat liefhebbers van zijn werk ook De sneeuwmanzullen waarderen. Persoonlijk denk ik dat zijn schrijfstijl niet helemaal bij mij past, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van zijn verhalen.

Om van De sneeuwman een sterker boek te maken, had het in mijn ogen flink ingekort mogen worden. Met minder overbodige hoofdstukken was het verhaal spannender geweest en had ik er meer plezier aan beleefd.

"Te veel zijpaden laten de spanning smelten als sneeuw voor de zon."