Een meeslepende thriller met een onmiskenbaar verbluffend einde

Bijna anderhalf jaar geleden mocht ik voor De Crime Compagnie het manuscript van Geen weg terug proeflezen. Proeflezen is anders dan 'gewoon' lezen: je duikt dieper in het verhaal en let op de kleinste details. Daardoor bleef het verhaal me lang bij. Pas nu besloot ik het boek opnieuw te lezen – en hoewel ik de grote lijnen nog wist, wist het me toch weer te pakken.

In Geen weg terug volgen we Walter, een basisschoolleraar die zich ernstig zorgen maakt over zijn leerling Sepp en diens zusje Mila. Wanneer jeugdzorg zijn zorgen niet serieus neemt, besluit Walter zelf in te grijpen. Hij ontvoert Mila uit de opvang, maar eenmaal thuis raakt hij in paniek. Wat als hij een verkeerde keuze heeft gemaakt? Zijn wanhoopsdaad zet een internationale klopjacht in gang. Terwijl de politie alles op alles zet om Mila veilig thuis te brengen, lopen de spanningen steeds verder op.

Wat dit boek extra bijzonder maakt, is de opbouw. In plaats van traditionele hoofdstukken is het verhaal opgedeeld in dagen, wat het verloop van de gebeurtenissen heel overzichtelijk maakt. Je voelt de tijd als het ware wegtikken. Door de wisselende perspectieven krijg je een compleet beeld van alle betrokkenen, wat het verhaal nóg spannender en meeslepender maakt. De personages zijn bovendien goed uitgewerkt en worden door de details in hun omgeving en gedachten nog menselijker en herkenbaarder.

En dan het einde... mindblowing! Wanneer je denkt dat het verhaal voorbij is, verrast de schrijfster je met een plotwending die je compleet omverblaast. Ik sloeg het boek dicht met een gevoel van verbazing en bewondering.

Ik wil eigenlijk niet te veel verklappen, want dit is een verhaal dat je zelf moet ervaren.