Een aantal prima leesuurtjes

De flaptekst van ‘Alle moeders haten mij’ intrigeert de lezer direct. Wie is Florence Grimes? Wat is er met Alfie gebeurd? Waarom wordt Florences zoon Dylan als hoofdverdachte gezien? Zonder ook maar één letter gelezen te hebben, heb je direct een heleboel vragen. En gedurende de eerste hoofdstukken van het boek zorgt Sarah Harman ervoor dat je als lezer nog meer vragen krijgt. Heerlijk!

De auteur weet met de kortere hoofdstukken die geregeld met een cliffhanger eindigen de aandacht van de lezer vast te houden. Helaas mist het verhaal in de eerste helft van het boek wat vaart. Ja, er gebeurt van alles, maar tegelijkertijd ook niet. Harman zorgt er namelijk voor dat je de belangrijkste personages beter leert kennen, zodat je hun doen en laten leert begrijpen. Dit neemt echter wel wat vaart uit het verhaal. Je wil weten waar Alfie is gebleven, of hij nog leeft, wie erachter zit en waarom hij verdwenen is. Daar kom je uiteindelijk allemaal achter, maar dat kost tijd. Pas ruim over de helft van het verhaal komt de echte vaart erin… en dan wil je ook door blijven lezen tot je bij de ontknoping bent. Dat had van mij wat meer verdeeld mogen worden.

Hoofdpersonage Florence vind ik overigens fantastisch gekozen. Het is geweldig om te lezen hoe zij is, hoe ze denkt, wat ze doet en waar ze vandaan komt. Ze lijkt soms eerst te doen voordat ze denkt en dat levert een aantal bijzondere situaties op. Dit personage draagt wel echt het hele verhaal. Ze neemt niet altijd de beste beslissingen, maar toch doet ze haar best voor zichzelf en voor haar zoon.

Kortom: ‘Alle moeders haten mij’ is niet de meest vlotte thriller die ik gelezen heb, maar het verhaal heeft wel één heel bijzonder personage waardoor je regelmatig even moet lachen of die je soms versteld doet staan. Al met al beleef je een aantal prima leesuurtjes en wil je het boek op het einde niet meer wegleggen. Het had alleen net wat anders gedoseerd mogen zijn.