Viel me tegen

Na het lezen van de flaptekst van ‘De moordclub (op donderdag)’ was ik erg benieuwd geworden naar dit verhaal. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik had veel zin om dit boek te gaan lezen. Jammer genoeg werden mijn verwachtingen niet helemaal waargemaakt.

Richard Osman laat veel verschillende personages aan bod komen in het verhaal. Hierdoor leer je veel personen kennen, maar je moet er tegelijkertijd je koppie bijhouden om goed te onthouden wie wie allemaal is. Bovendien verloopt het verhaal zelf erg traag. Dat past wellicht binnen de setting waarin het zich afspeelt (een bejaardenhuis), maar het duurde allemaal wel erg lang. De auteur neemt hierbij de tijd om bepaalde gebeurtenissen te beschrijven of om bepaalde mensen aan het woord te laten. Zo vond ik de dagboekfragmenten van één van de bewoners aan de ene kant erg leuk om te lezen, maar aan de andere kant haalde dat vaak nog meer de vaart uit het verhaal. Je had deze momenten wel nodig om het verhaal te kunnen blijven volgen, maar ik vraag me af of dit ook op een andere manier verwerkt had kunnen worden.

Pas ruim over de helft kom je als lezer echt in het verhaal, maar ik had het boek daarvoor al een paar keer aan de kant gelegd om eerst een ander boek te lezen. Ik was nog wel nieuwsgierig naar de ontknoping (die achteraf niet helemaal verrassend was voor de oplettende lezer) en daarom heb ik het boek wel uitgelezen.

Ik vond overigens de vier leden van ‘De moordclub (op donderdag)’ stuk voor stuk leuk gekozen. De uitwerking van het verhaal viel mij tegen, waardoor het soms een worsteling was om het verhaal te lezen. Ik laat de andere delen uit deze serie voorlopig aan me voorbijgaan.