Een prima winterse roman

Het verhaal van ‘Een Schotse winter’ wordt verteld vanuit Ruby. Ik moest wel even aan dit personage wennen, waardoor het even duurde voordat ik lekker in het verhaal kwam. Ze kwam wat besluiteloos en onrustig over. Hierdoor kreeg je als lezer niet veel hoogte van haar en wist je niet altijd goed wat ze nu precies aan het doen was. Maar misschien wist ze dat zelf ook niet.

Naarmate het verhaal vorderde, wist Jo Thomas me meer mee te nemen in Ruby’s nieuwe wereld. De auteur wist de omgeving in ieder geval mooi te verwoorden en dat gold ook voor de verschillende personages van het Schotse eiland. Ze wist een sprookjesachtige setting neer te zetten met het landhuis en de winterperiode. Heerlijk!

Wat mij wel wat stoorde, was dat de Ruby’s stemproblemen in het begin van het verhaal op de voorgrond aanwezig waren, maar dat deze problemen al vrij snel naar de achtergrond verdwenen. Ruby is veel aan het praten in haar tijdelijke nieuwe leefomgeving, terwijl ze juist rust moest nemen. En het lijkt haar ook geen moeite te kosten. Deze gesprekken die Ruby met de inwoners van het eiland voert, zijn nodig voor het verhaal. Het is wel jammer dat die stemproblemen ineens verdwenen leken te zijn.

Waar ik dan wel weer van genoten heb, zijn de vergelijkingen die Thomas maakt tussen de familieproblemen van de personages en de prachtige natuur. Zo werd het botsende karakter tussen Ruby’s vader en opa vergeleken met vechtende mannetjesherten en hun botsende geweien. Dat zag je zo voor je. Al met al is ‘Een Schotse winter’ een prima winterse roman om nog lekker even te lezen tijdens deze koudere maanden van het jaar.