Iets té spiritueel voor mij

Na het lezen van ’De belofte’ was ik erg benieuwd naar het eerdere boek van Merel Disselkoen, waarin Mia Zomer ook het hoofdpersonage had. Ik vind het zelf fijn dat ik eerst ‘De belofte’ heb gelezen en daarna pas ‘Witkind heb gelezen, omdat Mia in het eerstgenoemde boek terugkijkt op haar jeugd en het in het andere boek over haar volwassen leven met man en kind gaat. Je kunt zelf kiezen wat je een fijne volgorde vindt om te lezen, mocht je ze allebei willen lezen.

Hoewel ik via ‘De belofte’ al kennis had gemaakt met hoofdpersonage Mia vond ik haar in ‘Witkind’ een stuk minder sympathiek dan in ‘De belofte’. Door de vertelwijze vanuit de derde persoon wordt er meer afstand gecreëerd dan wanneer je vanuit de ik-persoon vertelt. Ook al worden Mia’s gedachten, handelingen en beweegredenen wel in het verhaal verwerkt, vond ik haar in eerste instantie vrij egoïstisch en hier en daar onsympathiek overkomen. Het duurde daardoor wel even voordat ik lekker in het verhaal zat. Pas vanaf het moment dat dochter Coco ineens verdwenen was, werd Mia sympathieker en kreeg ik meer begrip voor haar doen en laten.

Disselkoen weet Afrika en dan met name de Afrikaanse wilde hond goed en gedetailleerd te omschrijven. Je krijgt als lezer een goed beeld van dit dier en zijn doen en laten. Mooi gedaan! Bijzonder ook hoe de auteur dit dier een steeds grotere rol in het verhaal geeft. De zoektocht naar Coco brengt spannende elementen met zich mee. Sommige zaken uit de ontknoping waren niet verrassend voor me en hier en daar vond ik het net iets té spiritueel, maar de auteur weet het verhaal goed af te ronden. Mia heeft een mooie groei doorgemaakt en dochter Coco is een zeer lief en bijzonder meisje. Zeker een aanrader om te lezen als je van Disselkoens tweede boek genoten hebt.