Prachtig!

Hoi Pelle. Zo begint dit prachtige boek van Marlies Slegers. Na het lezen van de eerste bladzijde schrik ik een beetje. Gaat dit zo’n boek worden? Een zwaar boek dat vooral geschreven is als tranentrekker. Maar niets is minder waar.

Briefjes voor Pelle is een hartverwarmend, positief boek over rouw, om leren gaan met emoties (van jezelf en van een ander), opgroeien en het weer aan kunnen gaan van relaties en het leven.

Een jaar na het overlijden van Richard, de vader van Pelle, ontvangt Pelle een schoenendoos van zijn moeder. In deze doos zitten allerlei handgeschreven briefjes met opdrachten die zijn vader gedurende zijn laatste fase van zijn ziekte voor hem heeft geschreven. In eerste instantie wil Pelle de doos helemaal niet open maken…Wat zal hij hierin allemaal aantreffen?

Met het lezen van het boek volgen we Pelle en zijn worsteling met zijn verdriet. Met name het stuk over het toelaten van je emoties raakte me echt. Pelle leert dat het oké is om verdriet te hebben en te huilen. Zijn hele leven is hij ervan overtuigd geweest dat het belangrijk is om verdriet niet te laten zien en door een feitjes-verzameling heeft hij een mechanisme ontwikkeld om dit ook vast te houden.

Het boek draait echter niet alleen om de rouwperiode van Pelle en zijn moeder. Ook zijn persoonlijke ontwikkeling en het omgaan met de puberteit is een thema dat in het boek terug komt. Bijvoorbeeld zijn relatie met de meiden Eva en Bloem is erg complex en zorgt voor een hoop vragen bij Pelle. Onhandigheid, boosheid, hormonen…alles waar een puber op zijn leeftijd mee worstelt.

Briefjes voor Pelle is ondanks het volwassen thema een humoristisch en ‘licht’ boek geworden. De positieve insteek en humor raakt de juiste snaar bij de lezer.

Bij mij persoonlijk zorgde het lezen van het boek vooral voor ontroering. Wat fijn om getuige te mogen zijn van Pelle’s weg naar boven, inclusief de anderen die hij hierin mee nam. Na het dichtklappen van het boek bleef ik als lezer achter met een warm, liefdevol gevoel.

☆☆☆☆☆